Τον τελευταίο καιρό βρήκα λόγο να χαίρομαι
να ευλογώ τις συνήθειες που μας χώρισαν τους δρόμους
όπως χώρια είχαμε τα καλάθια με τα λερωμένα
κάτι μ’ έπιασε και σήκωσα το καπάκι του καλαθιού σου
είδα την πετσέτα που είχες αφημένη
ν’ ακουμπούν τα ρούχα σου σε μαλακό βαμβάκι
πήρα να την πλύνω και φάνηκε το άσπρο μου μπλουζάκι
αυτό που φόραγες στον ύπνο
τότε που μ’ αγαπούσες
αυτό που αγκάλιαζα και μέσα του περίσσευες
αυτό που έψαχνα την άκρη του
να σύρω το χέρι πάνω απ’ την καρδιά σου
κουρνιασμένο στις παλάμες
τώρα περισσεύει εκείνο
εκείνο που το πρόσωπο έχει για μαξιλάρι.
19 comments:
Τελικά όλοι τις ίδιες "μοναξιές" βιώνουμε...
Την καλημέρα μου!
Δεν είναι μοναξιά. είναι αναπόληση.
Δε δένομαι με πράγματα, αλλά μπορώ να καταλάβω το συναίσθημα. Της απώλειας(?)
κάθε τέλος μια αρχή όμως.
κάθε
τέλος
μια
αρχή
αρχή
@adonios
Δίκιο έχεις.
Η ουσία της είναι ίδια
που φοράει διαφορετικό ρούχο για τον κάθε από μας.
Ευχαριστώ για τη στάση...
@passionmaria:
Δε μπορεί να μην έκλαψες όταν το μικρό σου αδελφάκι ξεμάλλιασε την αγαπημένη σου κούκλα.
Ή αν τυχαίνει να την έχεις ακόμη, να μην τη χαϊδεύεις όποτε το επιβάλει η περίσταση.
Δεν το πιστεύω Μαράκι μου.
Δεν θέλω να το πιστέψω.
Το να δίνεις, περισσεύει μέσα σου, ξεχειλίζει.
Πού προσφέρεις την ψυχή σου χωρίς να ζητάς αντίκρυσμα?
Σ' αυτούς που σε πειράζουν και δεν μπαίνεις στον κόπο να μισήσεις?
Αφού αγαπάς όλο τον κόσμο.
Τα πράγματα των ανθρώπων που αγαπάμε, τα κάνουμε σύμβολα. Τα κωδικοποιούμε και τ' ανασύρουμε όταν χρειαζόμαστε λίγη δύναμη.
Δεν είναι κόλλημα στο παρελθόν αυτό που λέω.
Είναι μικρές επιβεβαιώσεις της Ιστορίας μας. Αυτές που αποδεικνύουν πως ήμασταν και είμαστε παρόντες στα δρώμενα.
Σε καμία περίπτωση δε μου έβγαλες κόλλημα στο παρελθόν! Σε καμία! Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λες. Απλά είπα ότι δε μου βγάζει μοναξιά αλλά ανπόληση... Δεν είμαι σίγουρη ότι πιστεύω στα σύμβολα όμως... Όσο για την κούκλα, κανένας δεν τολμούσε να την πειράξει! Κ Α Ν Ε Ν Α Σ! Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο ακόμα κι εγώ έχω ελαττώματα! Ένα από αυτά είναι ο υπερπροστατευτισμός (υπάρχει αυτή η λέξη?) σε ότι αγαπάω... Όχι δεν την έχω ακόμα. Αλλά ναι, λέω ακόμα ιστορίες με την κούκλα που κοιμόμουν αγκαλιά και όταν με ρωτάγαν οι "μεγάλοι" πως την λένε τους απαντούσα "παιδί μου".
Όλες οι λέξεις υπάρχουν. Ειδικότερα αυτές που ακόμη δεν συντάξαμε.
Εδώ τείνω να συμφωνήσω μαζί σου πιο πολύ από κάθε άλλο θέμα.
Το ένστικτό σου ξέρει πως αύριο είναι καινούρια μέρα.
Εμένα το ξέρει το χτές μου.
Αχ, ρε Μαράκι..!
Αχ.. Εμένα πάντως με σκότωσε η εικόνα. Πρώτον. Και δεύτερον αυτό το γαμημένο τότε.. (excuse my french monsieur Antoin).
Πολλά φιλιά
@marilou:
Ναι... τον φαντάζομαι κι εγώ να κοιμάται με το μπλουζάκι ν' ακουμπάει το πρόσωπό του.
Καλοκαίρι είναι και κοιμάται στη στάση του μωρού χωρίς να τον σκεπάζει σεντόνι.
Το "τότε" κορίτσι, είναι όλα τα λεφτά.
Ο αέρας που αναπνέει, το ψωμί που τον ταϊζει.
Παλιοκόριτσο..! Τώρα που το ξαναβλέπω μ' αρέσει.
Είναι όντως όλα τα λεφτά..
Θα'ρθούνε και άλλα όμως. Δε θα'ρθούνε?!
μπα....ακόμα σε αγαπάει!!!!
θα το δεις!
@marilou:
Λεφτά Marilou μου δεν θα το έλεγα.
Στιγμές ανάλογες του "τότε"
πάντα παραμονεύουν.
@Κατερινάκι
Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω εγώ μάγισσα?
Chloe Sheridan τη λένε. Γεννήθηκε στο west mid manhatan 2 feb 1972 στις 20:35.
Βγάλε τις μαγικές σου μπάλες και πες μου.
Gia tis stigmes elega.. oxi gia ta lefta! Vevaia soy eyxomai na'r8oyn kai ayta! Giati oxi?!??!!! Koita. Vasika twra poy to skeftomai pantoy paramoneyoyn ta tote.. kai isws na einai ligo skiaxtika..
poppopopo poli sinais8ima prwi prwi ..
paw na figw gia ti doyleia!
polla filia!
kalimeraaaaaaaaaa
Καλημέρα κορίτσι..!
Αν και τέτοια ώρα πλησιάζει καλησπέρα.
Σε είδα το πρωί αλλά ήμουν με την τσίμπλα στο μάτι και πρησμένη απ' τον ύπνο μούρη.
Καλό editting για τον Σεπτέμβρη και καλό βράδυ για σήμερα.
Δε κατάλαβα τα ξεχωριστά καλάθια. Στο ίδιο πλυντήριο δε τα πλένατε;
Καλώς το μούτρο..!
Πρώτον, αυτή είναι η πρώτη γραφή.
Το ανάρτησα με που το έγραψα. Μετά έκανα κάτι ψιλοδιορθώσεις αλλά ήμουν κουρασμένος να κάνω edit.
Δεύτερον, όπως υποννοεί ο δεύτερος στίχος, είχαμε διάφορα βίτσια που έδρασαν για να χωρίσουμε, ένα εκ των οποίων ήθελε το κορίτσι να έχει το ατομικό του καλάθι και να πλένει τα ρούχα του ξεχωριστά.
Όσο ήμασταν μαζί, είχε το μπλουζάκι μου υιοθετημένο. Μόλις όμως μάζεψε τα μπογαλάκια της, το έκρυψε κάτω απ' την πετσέτα για να μην το βρω αμέσως και πάθω επιπλέον σύγχυση.
Τόσο απλά είναι τα πράματα Βασιλεία μου.
Ή αν θες, τόσο περίπλοκα.
Θα έρθω στην παράσταση να σου πετάω φυστίκια.
Αχ.. αυτές οι συνήθειες δε κάνουν τις στιγμές πιο γλυκιές?! Βασικά για να είμαι ειλικρινής.. εγώ κάτι τέτοια ερωτεύομαι στον άλλον.. τις μικρές παραξενιές..
Δε λέω άλλα..
Σιωπώ..
ΣΣΣΣΣ
Καληνύχτα
χχχ
Καληνύχτα..!
Post a Comment