Subscribe to:
Post Comments (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Της Λένας
Heaven on earth
Psyche mending
Bowie wanna-be
Most wanted
Υποκατάστημα.
Καλώς ή κακώς (λες και η έμπνευση θα κρατήσει) άνοιξα και τον nerokouvalitis2.blogspot.com για να σηκώνω τις Αγγλικές μου φαγούρες.
Διαβάζω
About Me
- Antoin...
- Athens, Greece
- e-mail: redflaw@yahoo.com
10 comments:
Τα λόγια είναι περιττά.....σωστά; Ετσι και αλλιώς, σε τέτοιες περιπτώσεις η φωνή μας δεν ακούγεται!!!!
@kat θυμήσου τα τζιτζίκια
Καλημέρα Κατερινάκι..!
Μωρέ χτες κάνατε την επίσκεψη,
σήμερα σας άνοιξα την πόρτα. Δουλειά-δουλειά...
Σε τέτοιες περιπτώσεις, πάντα υπάρχουν αυτοί που κλαίνε αληθινά υπάρχουν όμως και οι μοιρολογίστρες που προλαβαίνουν ακόμη και τη Βασίλω, και εκτός από γάμους παρεβρίσκονται και στα θλιβερά.
Έτσι όπως θέτεις το σχόλιο κορίτσι,
η απάντησή μου χωράει τον Σπάρτακο,
τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών, το ματωμένο σπαθί του Κορτέζ, τη Γαλλική και Ρωσική επανάσταση και δεν ξέρω εγώ τι άλλο.
Στο μεταξύ, με παρακολουθεί και η savra απο δίπλα, που σε μια ανάλογη ,όχι όμως ίδια, έκφανση του κακού μας συστήματος δήλωσα αδύναμος να σηκώσω φωνή εναντίον των ανάλγητων που ορίζουν τις ζωές μας.
Επειδή όμως η ζωή συνεχίζεται και μεθαύριο η Αμαλία θα περάσει στη σφαίρα της θολούρας μέχρι κάτι παρόμοιο να χτυπήσει την πόρτα του διπλανού ή τη δική μας,
να σου ευχηθώ καλό Σαββατοκύριακο
γιατί από βδομάδα θα ξεζουμιστούμε πάλι.
Μάνια μου αστειεύεσαι βέβαια..!
Μπορεί να είμαι ένα από τα τζιτζίκια, αλλά θα σου πω μια ιστορία.
Την εποχή που κάναμε Λούθηρο στο σχολείο ο καθηγητής ρώτησε αν η εποχή μας σηκώνει επαναστάσεις.
Εμείς μείναμε μαλάκες και δεν απαντήσαμε τίποτε με επιχειρηματολογία.
Την επόμενη χρονιά έπεφτε ο Σάχης και ο Χομεϊνί κυβερνούσε το Ιραν.
Την αμέσως επόμενη χρονιά (άσχετο)δέναμε το καράβι με 51 Κελσίου στο Bandar Homeini, μεσοτοιχία με τη Βασόρα, και όταν περπάτησα στο χωριό είδα κάτι μαύρα κινούμενα σεντόνια που μέσα τους υποτίθεται πως υπήρχαν γυναίκες.
Αφού φορτώσαμε το πετρέλαιο και λύσαμε κάβους, μετά τρεις μέρες ο κόσμος του χωριού σκοτώθηκε από τον πρώτο βομβαρδισμό του Sadam που σηματοδότησε και την έναρξη του πολέμου.
Μπορεί να μη σηκώσω ποτέ κάποιο λάβαρο, να μη γίνω καθοδηγητής, αλλά πίσω από το λάβαρο θα συνταχθώ. Στο λόχο των αποστράτων αλλά θα συνταχθώ.
αντουάν, καλέ μου, δυο λέξεις προκάλεσαν τόσες πολλές! αλλά θέλω κι άλλες τέτοιες ιστορίες. κι ο πατέρας μου ήταν στη βυρηττό όταν ξέσπασε ο πόλεμος
και η μόνη του έννοια ήταν να πάρει γλυκά γιατί του τα είχε ζητήσει η μάνα μου. τη μέρα που έφευγε, τοίχο τοίχο, ανάμεσα σε σφαίρες, πήγε στο μαγαζί, που ήταν βεβαίως κλειστό. χτυπάει πόρτες, φωνάζει, βγαίνει από πάνω το κεφάλι του μαγαζάτορα που τον ρωτάει τι θέλει.
γλυκά, λέει εκείνος
είστε τρελλός; έχουμε πόλεμο!
είναι για τη γυναίκα μου, και ποιός την ακούει
τα πήρε τα γλυκά.
άσχετο έ;
όσο για τα τζιτζίκια
ξεκινάει ένα, μετά άλλο ένα, μετά άλλο, κιάλλο, κιάλλο μέχρι που στο τέλος θέλεις ωτοασπίδες.
αυτό εννοούσα.
δεν ξέρω εσύ σε τι απαντάς, αλλά θα το σκεφτώ, θα το ψάξω.
πιστεύω βαθιά πως καμία φωνή δεν είναι περιττή, καμία κίνηση άσκοπη.
και δεν χρειάζεται να είναι κανείς αυτός που κρατάει το λάβαρο της επανάστασης για να πράξει το σωστό.
με στενοχωρεί όμως και με τρομάζει όταν βλέπω νέους να λένε "δεν μιλάω γιατί δεν ακούγεται η φωνή μου"
τέλος πάντων, χάρηκα που σε είδα, όπως κάθε φορά που σε βλέπω, για κάποιο περίεργο λόγο.
;P
Άλλη ιστορία.
Στην Κεφαλλονιά που ετοίμαζα το σπίτι πριν αρχίσετε να έρχεστε, ήταν μέσα Ιούλη κι έβαφα τα κάγκελα στο belle vedere.
Έπιανα δουλειά από τις έξι για να προλάβω τη ζέστη.
Ήμουν με την πλάτη στο βουνό και την ώρα που ο ήλιος έσκαγε μύτη από την κορφή άρχισα να τον αισθάνομαι στο σβέρκο μου.
Μέχρι εκείνη την ώρα υπήρχε απόλυτη σιγή.
Ακριβώς τη στιγμή, χωρίς τη διαφορά δευτερολέπτου, που ο ήλιος άρχισε να μου καίει το σβέρκο, ξεκίνησαν συγρόνως το τραγούδι όλα τα τζιτζίκια της περιοχής.
Ο συγχρονισμός ήταν τέτοιος που τρόμαξα με της λεπτομέρειες που είναι δομημένη η φύση.
Παρότι αστός, έχω την τύχη να κυκλοφορώ στις εξοχές από μωρό παιδί χωρίς ποτέ να προσέξω αυτή τη λεπτομέρεια.
Για να το κουράσεις σε πιο δημιουργικά πράματα, η ερμηνεία που έδωσα στη φωνή των τζιτζικιών είναι ο μονότονος, άχρωμος και κουραστικός ήχος. Δεν είναι ακριβώς ερμηνεία αλλά η προσωπική μου γνώμη.
Τι να κάνεις, όταν λέμε πράματα ο καθένας τα κλώθει σύμφωνα μ' αυτά που κουβαλάει μέσα του.
yep ο καθένας βαράει το δικό του βιολί.
όμως είναι πολύ ωραία όταν γίνεται συγκρότημα ή γκρουπάκι
καλημέρα!
πάω να πλύνω χαλιά- πανηγύρι δηλαδή.
υ.γ. στο άλλο κοινωνικό θέμα στην έπεσε άλλος
Καλημέρα..!
Κόντρα στην πλέξη να σέρνεις τη βούρτσα...
Ως προς το "άλλο κοινωνικό θέμα" που μου την έπεσε άλλος, είμαι εκτός θέματος. Κάτι μου διαφεύγει τώρα.
πλατς πλουτς και κόντρα και έτσι κι αλλιώς το διασκέδασα.
για το άλλο: εκεί για τα σκουπίδια θέλω να πω πως ενιωσα ασχημα που στην είπε η εριννα μπλογκικώς στο δικό μου μπλογκοσπίτι.
τα σχόλια είναι σχόλια
για συζητήσεις προτιμώ, εγώ προσωπικά, το ενώπιος ενωπίω. να βλέπω τον άλλον και να με βλέπει για να πιάνουμε αντιστοίχως πιο πολλά από αυτά που θέλουμε να πούμε
ούτως ή άλλως ο καθένας βλέπει κι ακούει αυτά που θέλει να δει. από κοντά είναι καλύτερα.
Post a Comment