Tuesday, November 27, 2007

Στιγμή

Ήταν η δόξα της στιγμής που πήρε την ευθύνη
το παραμύθι κοίμισε κρυμμένες αντιστάσεις
τα όρια του φάσματος δε χώρεσαν σε μνήμη
χρώματα χύθηκαν παντού ζητώντας να τα πλάσεις

συλλογισμένη στο γραπτό που γένναγε η πέννα
στο σηκωμένο μέτωπο αυλάκια τρέχαν σκέψεις
σκιές βροχής κι ανάμνησης στ’ απορημένο βλέμμα
που ψάχνει μάταια να βρει τις παρακάτω λέξεις

ο χείμαρρος του έβενου λουζόταν μεσημέρι
οι λαξεμένες της γωνιές ανάγκη και σαγήνη
τον ήλιο ευχαρίστησα του έσφιξα το χέρι
που ζέσταινε Ακρόπολη εμένα και εκείνη

πλησίασα τη ρώτησα αν σε Θεό πιστεύει
αυτόν που δε μπορεί να δει αλλά μπορεί να νιώσει
που την ανήσυχη καρδιά με φύσηγμα μερεύει
αυτόν που η δόξα της στιγμής μπορεί να φανερώσει

μονάχα αν μου δάνειζε τα μάτια της μπορούσα
να πάω πάλι πίσω εκεί που πρότερα καθόμουν
να καταλάβει πως Θεά ήταν αυτή και Μούσα
αληθινά την έβλεπα μαζί κι ονειρευόμουν.

Monday, November 19, 2007

Λύτρωση

Ανέγγιχτη σταρόχρωμη πριγκίπισσα χαμένη
σκαρί που δεν τραβήξανε τα βάζα στο καρνάγιο
από βοριά κι από νοτιά φτερούγα στερημένη
αντίσταση χωρίς σκοπό μάνα δίχως κουράγιο

φελούκα ανερμάτιστη κόντρα στην καταιγίδα
τρενάκι που στις ράγες του δεν κύλησε ακόμα
Χριστούγεννα χωρίς Χριστό Πάσχα δίχως ελπίδα
Νείλε που δεν πλημμύρισες το διψασμένο χώμα

τραγούδι που δεν παίχτηκε προχτές στη συναυλία
ανάσα που δεν κόπηκε στ’ αμαρτωλό κρεβάτι
τρυπάκι που δε μπήχτηκε στη μαύρη γαλαρία
ανεμελιά που έμεινε στο ράφι αμανάτι

στ’ απορημένο βλέμμα σου γαλήνη θα φυσήξω
στη λυπημένη σου καρδιά σταγόνες ευτυχίας
κληρονομιά στον άνθρωπο τη μνήμη σου θα ντύσω
με ρούχα από φίλντισι και πέτρα της Νουβίας.

Tuesday, November 13, 2007

Έσω εσύ.

Θα ήμουν ανόητος να πω ότι σε ξέρω
μόνο να σε ψυχανεμιστώ μπορώ
να βάλω ορόσημο τον χαλαρό σου εαυτό
και να πορεύομαι

κι αφού το θίγεις ανελλιπώς
οφείλω να το φανερώσω
γιατί χαζοχαμογελάω τόσο
φορές-φορές που μου μιλάς

θυμάμαι που μ' ορμήνεψαν
πως για ηθοποιός δεν κάνω
γιατί όποιον ρόλο πιάνω
πάνω μου τον ονειρεύομαι

έτσι κι εσύ γλυκιά μου αγάπη
όταν πλανάς το βλέμμα
όταν τα χέρια μας δεν είναι ένα
νιώθω πως κάτι μου φοράς.