Καμιά φορά...

Καμιά φορά, μπερδεύω τη φαντασία με την αλήθεια
ίσως γιατί να έσπασα την κλωστή που χωρίζει κόσμους

να σέρνω το χέρι στο πρόθυμο κορμί σου
και να σε βλέπω σαν από κιάλι
να με χτυπά ο στρόβιλος της ερήμου
κι οι κόκκοι της άμμου σου να με φιλούν

να πλέκω κοτσίδες το εβένινο μαλλί σου
κι η μισινέζα να ματώνει την παλάμη
να με τυφλώνει η ομίχλη των Τροπικών
και να κολυμπώ στ’ ατέλειωτό σου φως

καμιά φορά, τ’ όνειρο με βάζει για ύπνο
καμιά φορά, ξυπνώ και μου χαμογελάς
και το σ’ αγαπώ μένει μετέωρο
γιατί σας θέλω όλες.

Είμαι

Δεν είμαι ταμείο να πληρώνεις
ούτε παιδί να μ’ αθωώνεις

δεν είμαι υποχρεωτική εκπαίδευση
ούτε στρατιωτικό
δεν είμαι λάθος
να με γλυκάνεις

βράχος είμαι
να σπάσεις το θυμό σου
κόρνα
να ξεθυμάνεις

είμαι μαντήλι
που στεγνώνει δάκρυ
στρώμα
να ονειρευτείς

είμαι χαραμάδα
να κρυφοκοιτάξεις
γάργαρο νερό
να δροσιστείς.

Μ' αρέσει

Μ’ αρέσει που τρελαίνεσαι στ’ αμφίβολά μου λόγια
πως ίσως φταις εσύ αντί να με κατηγορήσεις
που πρόθυμα θα έχτιζες ανώγια και κατώγια
τη σκέψη πως δε μ’ αγαπάς μέσα μου να σβήσεις

μ’ αρέσει που αφήνεσαι όταν κοιτάζεις τ’ άστρα
στα χάδια μου στις αγκαλιές όνειρα να υφαίνεις
μάτια κλειστά λαιμός γυμνός τ’ απάτητά σου κάστρα
πρίγκιπας εγώ κατακτητής όταν κοντανασαίνεις.

Χμ..!

Όταν με ειρωνεύομαι
μοιάζω με φαφούτικο λιοντάρι

τέτοιο που δε σε διεκδίκησε
αλλά σε προσκάλεσε
τέτοιο που δε σε υπερασπίστηκε
μα κράτησε την πόρτα ανοικτή

φαντάζεσαι ένα λιοντάρι επιστήμονα?
να πειραματίζεται με οικείους ιδρώτες
να φωτίζει τα μονοπάτια του μυαλού?

no wonder why you flew…