Σονέτο Νο. 18

Του Βασίλη Σαιξπήρου απ’ τη ματιά του Πάρη Αντωνίου.


Να σε συγκρίνω με μέρα καλοκαιρινή?
είσαι πιο ήπια, πιο απολαυστική

άτακτοι καιροί ριγούν τους ανθούς του Μάη
κι η δόξα του καλοκαιριού σε λίγο πάει…

πότε-πότε, ζέστη καυτή απ’ τον ήλιο φτάνει
κι ακόμη πιο συχνά τη χρυσή του όψη χάνει

κι από ξανθός σε ξανθός αλλάζει επίσης
τυχαία ή απ’ τις αυθόρμητες βουλές της φύσης

μα το ατέλειωτο καλοκαίρι σου, τον μαρασμό δεν πίνει
ούτε θα χάσεις το λαμπρό που έχεις
μηδέ στου θανάτου την καυχησιά και τη σκιά θα πέσεις
σαν διανύεις τις αιώνιες γραμμές του χρόνου
όσο οι άντρες αναπνέουν κι όσο τα μάτια βλέπουν
τόσο το καλοκαίρι ζει και ζωή σε σένα δίνει.

Sonnet 18
By William Shakespeare

Shall I compare thee to a summer’s day?
Thou art more lovely and more temperate
Rough winds do shake the darling buds of May
And summer’s lease hath all too short a date
Sometime too hot the eye of heaven shines
And often in his gold complexion dimm’d
And every fair from fair sometime declines
By chance or nature’s changing course untrimm’d
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possesion of that fair thou owest
Nor shall death brag thou wander’st in his shade
When in eternal lines to time thou growest
So long as men can breath or eyes can see
So long lives this and this gives life to thee