Τώρα που είμαι μόνος που έχω τις κακές μου
που δεν είναι μόνο μια μέρα αλλά κορδόνι από δαύτες
που μισώ τον κόσμο και θέλω να του βάλω φωτιά
να ποτίσω το λουλούδι της στάχτης με δικό μου νερό
πέτρα στον ώμο άβολη στ' αυτί μου ψιθυρίζει.

΅Είσαι μικρός είσαι στενός στο άπειρο κουκίδα
του θεμιτού τ' αντίσκηνο το πήρε ο αέρας
ο πόνος μόνος άρχοντας τους δρόμους σχεδιάζει
στη θάλασσα πνιγήκανε ελπίδες και φεγγάρια
σε χώμα άγονο σκληρό το μέλλον ρίχνει σπόρο
η θύμηση του πρότερου αμυγδαλιά καμένη
ήλιος τραχύς τα βέλη του δουλεύει με μανία
νερό γλυφό και βρώμικο καίει της ψυχής το σπίτι
ξινή βροχή ξεθώριασε τους Πόντους των ματιών σου
το απλωμένο χέρι της γέφυρα σακατεμένη
και η καρδιά σου όμηρος γι' ανταλλαγή αιχμαλώτων.΅

Την ακούω την πέτρα καθώς περπατάω λυγισμένος
καθώς η επαφή της με πληγιάζει
καθώς η σκόνη της μπερδεύεται με τον ιδρώτα
και την πιστεύω.
Βγάζω απ' την τσέπη τα σπίρτα
μα με το ένα χέρι δε μπορώ ν' ανάψω.
Αυτή που διάβασε τη σκέψη μου
που φοβήθηκε μη την ξεφορτωθώ για να κάνω τη δουλειά
μη μείνει μόνη χωρίς να με διαφεντεύει
μη μου μοιάσει
φρόντισε ν' αλλάξει τροπάρι.

΅Πούπουλο το βήμα σου σε κάμπο μυρωδάτο
κληματαριά ανθοσκέπαστη σα θες να ξαποστάσεις
νάμα πηγής, ζεστό ψωμί προσμένουν στο τραπέζι
ουρί, σειρήνες εύμορφες τις νότες ζωντανεύουν
καράβι καλοτάξιδο στον κόσμο σε γυρίζει
πριγκιπικές οι φορεσιές στο ερμάρι κρεμασμένες
λαός απλός και προεστοί σου κάμουν τεμενάδες
με σεβασμό προσφέρουνε ετήσια Δεκάτη
την κόρη την πεντάμορφη σου τάζουνε για νύφη
τη ρότα σου χαράζουνε σε μάρμαρο της Πάρου
και άγαλμα σου στήνουνε στο λόφο των ηρώων.΅