Όνειρο

Τράβηξες το μαντήλι απ’ το πρόσωπό της
για να δεις εκείνη
εκείνη που σκάλιζες τα βράδια στο κοράκι
εκείνη που σεργιάνιζε στα κύματα
πίσω απ’ τα βρεμένα μάτια σου
μα τα σεντόνια της μπλεγμένος
είδες τη Φατμέ
να χαμογελάει μ’ ευχαρίστηση
που θα χόρταινε και σήμερα

Πας να γαντζωθείς
μα οι τοίχοι γλιστράνε
φωνάζεις για σχοινί
μα στ’ αυτιά σου φτάνει
το κρώξιμο του βάτραχου
και το λαμπρό στεφάνι εκεί ψηλά
λίγο για να σ’ ευχαριστήσει.

Το φτερό πλησιάζει γρήγορα
κι εσύ…
ανήμπορος ν’ αντιδράσεις
αχ..! ποτέ δεν ήθελες τόσο
νάσ’ εν’ άσπρο μικρό γλαρόνι
να φτερουγίσεις
να πετάξεις ψηλά.
Μα η αρμύρα της θάλασσας γύρω σου
είν’ ο ιδρώτας του κορμιού σου
και τα δόντια του καρχαρία
το χέρι του σκάπουλου στο πόδι σου.