Wednesday, March 21, 2007

Οϊμένα..!


Τη μέρα που θα στερέψει ο ουρανός
κι η θάλασσα γίνει πέτρα
τη μέρα που θα πάψει ο αέρας
κι εξατμιστεί η ατμόσφαιρα
τη μέρα που η σελήνη θα μείνει μισή
κι έχουμε βγει απ’ την τροχιά
θα σου πω το σ’ αγαπώ.

Την εποχή που η Άνοιξη θα λείψει
την εποχή που θα σιγήσουν τα πουλιά
την εποχή που θα πεθάνουν οι θεοί
θα σε πάρω στην αγκαλιά μου.

Την ώρα που θα μαυρίζει ο ορίζοντας
την ώρα που θα σβήνουν τα ηφαίστεια
θα σπείρουμε το αύριο.

9 comments:

ψευδο-Lena said...

τι πλάκα!

αυτός είναι θεϊκός έρωτας Antoin, σε άλλα μέτρα
εκτός πάλι αν είναι αλληγορία, ε?
να, μετά την καταστροφή η αναγέννηση, κυκλικός χρόνος και τέτοια βαθιά νοήματα!

να είσαι καλά, bye!

Antoin... said...

@ψευδο-lena:Βασικά ναι. Επανεκίνηση της διαδικασίας. Μόνο που ο τύπος ή η τύπισα που άδει τον ψαλμό είναι στο περιθώριο του ποθουμένου και περιμένει την ολοκληρωτική καταστροφή που θα τη λακίσουν όλοι και θα μείνει μόνος/η με το ποθητό

Βασιλεία Βαξεβάνη said...

Ο έρωτας απαιτεί από εσένα να καταστραφείς για να ξαναγεννηθείς; Αυτό που πίστευα είναι ότι μοιάζεις με σπόρο που περιμένει να φυτρώσει. Η αγάπη σε ποτίζει και σε κάνει καλύτερο από πριν. Λανθάνω;

Antoin... said...

@vasilia vaxevani:Δε λανθάνεις καθόλου. Υπάρχουν όμως μερικοί που ψάχνουν την ουσία του νερού που μας ποτίζει. Μια από τις διατυπωμένες γνώμες λεει πως όταν ερωτευόμαστε ουσιαστικά εκπληρώνουμε τις δικές μας ανάγκες και όχι τις ανάγκες τπυ προσώπου που απευθύνουμε τον έρωτά μας. Δρούμε δηλαδή εγωιστικά.
Αυτό που έκανα εγώ στο ποίημα ήταν να παρω ένα άτομο που ο ατομικός του εγωισμός έρχεται σε αντιπαράθεση με την παραγματικότητα που το περιβάλει και ο ψυχισμός του το οδηγεί να σκεφτεί τα λόγια που αποτελούν το ποίημα.
Την περίπτωση δηλαδή που μια ευαίσθητη ψυχή δημιουργεί ένα επικίνδυνο πλαίσιο για να παρει κουράγιο να συνεχίσει ν' αναπνέει.

Η απόπειρά μου ήταν δύσκολη αλλά έπρεπε να την κάνω για να μην πάει χαμένη η στιγμή που με οδήγησε σ' αυτές τις σκέψεις.

Ευτυχία said...

Μμμ... Μάλιστα! Εμένα; Πες... Εμένα πήρες για παράδειγμα; Ε;
Πες... Πες... Ε; Ε;...
Αστειεύομαι Αντουάν μου! (όχι πως
εκείνο το "Την περίπτωση δηλαδή που μια ευαίσθητη ψυχή δημιουργεί ένα επικίνδυνο πλαίσιο για να παρει κουράγιο να συνεχίσει ν' αναπνέει." δεν μου θυμίζει κάτι από εμένα τελευταία, αλλά λέμε τώρα!...)
Σμούτς!

Antoin... said...

Ευτυχίτσα μου καλή, αν βγει κάποιος στη διασταύρωση και φωνάξει δυνατά "ευαίσθητη ψυχή"
θα στρέψουμε όλοι το κεφάλι.

Βασιλεία Βαξεβάνη said...

Ωωω! Αλίμονο, να μην μου τύχει ποτέ αυτή η ασθένεια "οξεία ευαισθησία" (lacrimosus koroidus στα λατινικά). Ευχαριστώ για τις συμβουλές σου για την περσόνα μου.

Ευτυχία said...

Τι μου θύμισες!...
Πριν 10 χρόνια (και βγάλε!),
στο στενό του εξοχικού της γιαγιάς,
υπήρχε ένα πιτσιρίκι, ένα αγοράκι που ζούσε στον δικό του κόσμο,
το οποίο κάποιες φορές έπαιρνε φόρα από την αρχή του στενού και κατηφόριζε ως το τέρμα του - στην παραλία - φωνάζοντας... "ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΩΜΑΛΟΟΟΣ!..."
Ποτέ όμως δεν πρόλαβα να βγω και να κοιτάξω πόσοι έστρεφαν το κεφάλι τους!!!

Antoin... said...

Οποιαδήποτε ομοιότης με το πιτσιρίκι είναι εντελώς συμπτωματική.
Καλημέρα να έχουμε...