Το δάκρυ.

Κάποτε ήμουν η πεμπτουσία της ύπαρξης. Η φύση αυτοπροσώπως. Το αλατόνερο της ζωής. Είχα μέσα μου τη συμπαντική γνώση. Τη γένεση εκ του μηδενός. Από τα πρώτα άτομα ηλίου και υδρογόνου. Την αυθύπαρκτη πορεία τους στη ρότα της δημιουργίας και τις συνθέσεις τους στον πλούτο των σημερινών υλικών. Πήρε καιρό, χρειάστηκαν ζυμώσεις αλλά φύση και ζωή προερχόμαστε από κει. Τράπεζες πληροφοριών, λίστες οδηγιών, αλυσίδες DNA, ξεδιπλώθηκαν να την υποστηρίξουν. Μάγμα να την κρατά ζεστή και νερό να την ξεδιψά. Κάθε καινούριο παρόν η κορυφή της εξέλιξης, κάθε Nova μικρογραφία της κυκλικής διαδικασίας. Χωρίς αρχή δεν υπάρχει τέλος, χωρίς άφιξη δεν υφίσταται αναχώρηση, χωρίς θάνατο δε νοείται ζωή.
Κουρνιασμένος στη θέση μου περίμενα να εκπληρώσω την αποστολή μου. Τότε δεν αντιλαμβανόμουν τον πολιτισμό ούτε είχα σαφή εντύπωση για το ίδιο μου το εγώ. Η κατοπινή μου γνώση με ώθησε κάπως αυθαίρετα να συστήνομαι σε αρσενικό πρόσωπο. Η άλλη όψη όμως του νομίσματος της γνώσης είναι η φιλαυτία, ο εγωισμός, ο εγωκεντρισμός και πάει λέγοντας. Μόνο η σοφία ισορροπεί τη ζυγαριά. Η αόρατη ενέργεια, η σιωπηλή ομιλία, η αποκωδικοποίηση του βλέμματος.
Αυτά που διηγούμαι τα ήξερα και τότε. Μόνο που δεν τα συνειδητοποιούσα. Ούτε μπορούσα να τα εκμεταλλευτώ. Με κρατούσαν ήρεμο ανησυχιών να περιμένω τη σειρά μου. Ήμουν ό,τι σπανιότερο υπήρχε στην πλάση. Το δάκρυ της λύτρωσης.
Χαυνωμένος στη νιρβάνα της αναμονής έφερνα ακανόνιστες μικρομετρικές κινήσεις. Εφαπτόμουν με άλλα δάκρυα κι ένιωθα τη ζεστασιά της παρέας στο περιβάλλον. Κάθε επαφή σήμαινε ανταλλαγή πληροφοριών. Τίποτε δεν μου ακουγόταν άγνωστο μα και τίποτα δε μπορούσα να εξηγήσω. Ούτε είχα επιθυμία ν' αναλύω πράγματα. Ο καιρός δεν περνούσε μα δεν ήταν και στάσιμος. Βαθιά μόνο στη σκέψη μου αχνοφαινόταν η διαγεγραμμένη μου πορεία κι ο σκοπός της κατασκευής μου. Η επιτέλεση του έργου μου υπολειπόταν της αφορμής.
Στο υποτιθέμενο κρεβάτι του πόνου που ξαπλώνω τώρα, σ' αυτό που δεν με παίρνει ο ύπνος όταν κλείνω τα μάτια, που πρέπει να πιώ τα ηρεμηστικά των ανθρώπων για να συνεχίσω να ζω, έπεσα μετά από εκείνη τη λανθασμένη εντολή. Την οδηγία που με ώθησε να βγω απ' το δακρυγόνο αδένα και να πάρω την κατηφόρα που τελικά δεν κύλησα. Την αναίρεση της εντολής όταν ήταν πια πολύ αργά. Την ώρα που τεράστιος και καυτός ξεμύτιζα απ' τα βλέφαρα υλοποιώντας το πεπρωμένο μου. Τη στιγμή που μια πνοή δροσιάς μ' ανατρίχιασε και πέρασε μέσα μου το θαύμα της φύσης στη Γη.
Κυριευμένος από δύο αντίθετα συναισθήματα, αυτό της μαγείας για τον κόσμο που γνώρισα και του καθήκοντος να γυρίσω πίσω, έκανα τόπο στο δάκρυ της αναπόλησης και χώθηκα πάλι μέσα. Χωρίς ν' αλλάξει στο παραμικρό, ο αδένας δεν ήταν πια ίδιος. Αντί σαν το σπίτι μου ένιωσα φυλακισμένος. Τι γύρευα εγώ μέσα σ' αυτό το σκοτεινό και στριμωγμένο μέρος; ; Άλλο να πληροφορείσαι για το φως απ' τα κιτάπια σου κι άλλο να έρχεσαι σ' επαφή μαζί του. Κανονικά θα έπρεπε να στάξω στο χώμα. Να με ρουφήξει η ρίζα του διψασμένου δέντρου. Να γίνω κλαράκι που έστησε πάνω μου φωλιά τ' αηδόνι. Κι όταν με το καλό πάρουν τα πριόνια τους και με κόψουν, να γίνω στρώμα που πάνω του αγαπιέται το ερωτευμένο ζευγάρι.
Μέχρι που είδα την αλήθεια δεν ήξερα τι θα πει χρόνος. Την αυθαίρετη γραμμική ένοια που μόνο δεινά επιφυλάσσει στους αποκλεισμένους. Που υποχρεώνει τη δυσβάσταχτη στιγμή να κρατήσει μια αιωνιότητα. Που κάνει τη γλύκα του αναπάντεχου πυρωμένο σίδερο στο κορμί. Που για να κρατήσεις τη γεύση του στη γλώσσα, το διαστρεβλώνει, του δίνει θεϊκή υπόσταση, το μεταμορφώνει σε δισκοπότηρο βασιλικής γενιάς.
Μα το χειρότερο απ' όλα, η φωτιά που με σιγοκαίει, το κρύο που με μουδιάζει, ο προάγγελος πάντων των κακών, είναι ο συνδυασμός της γνώσης με την σκέψη. Η σοφή δημιουργία φρόντισε να κρατήσει τις ισορροπίες. Όσο ο οργανισμός εξελίσσεται κι επικοινωνεί με το περιβάλλον, τόσο του αφαιρεί τη γνώση. Του δίνει τη φαντασία συντροφιά της σκέψης βοηθώντας τον ν' ανακαλύψει τα πάντα απ' την αρχή. Κάθε ολοκλήρωση του κύκλου κάνει τον κόσμο καλύτερο, κάθε καινούριο ξεκίνημα βήματα προς την τελειότητα.
Εγώ όμως με τα χέρια τεντωμένα δέσμια των σχοινιών του Προκρούστη, σάτιρα και ειρωνία της πραγματικότητάς μου, παίζω μονά-ζυγά, μετράω τα κύματα στην αμμουδιά και καπνίζω, περιμένοντας τον Κύρη μου να λυτρωθεί.