Saturday, April 28, 2007

Σήμερα το βράδυ

Σήμερα το βράδυ
πριν λίγο…
παραλίγο να πεθάνω

να σβήσει αυτό που μ’ ορίζει

αυτό που δεν άντεξες πάνω μου

το καθαρό μου βλέμμα
την αλήθεια μου

καθρεφτίστηκες πάνω τους
και λιποψύχησες

είπες δικαιολογίες
κι έφυγες

κι εγώ…

έτοιμος να τα μαχαιρώσω

μήπως γυρίσεις

μα έφυγες
μ’ ένα πρόσωπο στεγνό

έφυγες
μ’ ένα απαγορευμένο πισωγύρισμα

εκείνο που καίει γέφυρες
και πνίγει ελπίδες

κι εγώ
απέθεσα το μαχαίρι.

29 comments:

evangelia said...

Καλημέρα Α.
Συνεχίζεις ακάθεκτος και μ'αρέσει αυτό.

Marilou said...

να σκοτώνεις με το βλέμμα σου.
να μη στο σκοτώνουν..
χ

Antoin... said...

Βαγγελιώ μου,
ξέρεις από βέσπα?
Να μου δείξεις πως να βάλω
δεύτερη?

Καλησπέρα..!

Antoin... said...

Marilou μου,
ξέρεις τι προεργασία χρειάζεται
για να πηδήξεις όχθη.
Αν σε 20 χρόνια δεν το καταφέρεις
θα το έχεις ξεχάσει στο μεταξύ
ή στο ταξί..!

Όνειρα γλυκά..!

Marilou said...

;)
A3izei omws.. den a3izei??
Kalimeres!!!!

BeBe said...

Σας παρακολουθώ ποιητά μου, μην νομίζετε :) Καλημέρες

Antoin... said...

Δεν ξέρω αν αξίζει πια.

Εδώ έχω δυο απαντήσεις.

Αν αρχίσεις να ξεφορτώνεσαι κόσμο,
πόσοι θα μείνουν στο τελος?

Μετά, αν κάνεις πράματα
που δεν σε εκφράζουν
θα είσαι εσύ ή κάποιος άλλος?

Και το κερασάκι,
ο καθρέφτης σου τι απάντησε στην ίδια ερώτηση?

Πω... πω... πρωινές φιλοσοφίες
χωρίς τη δικαιολογία της αμπέλου.

Καλά άρθρα...
και ακόμη καλύτερες ημέρες..!

Antoin... said...

@bebe:
Τρομαχτικό..!
Δεν είναι..?

Καλή μέρα, καλή βδομάδα,
καλό μήνα, και ούριος άνεμος στα μολύβια..!

ψευδο-Lena said...

το θέτεις πολύ καλά το ζήτημα... και χωρίς την άμπελο

τι θα συμβεί αν αρχίσεις να ξεφορτώνεσαι κόσμο;
μάλλον τίποτα, αρκεί να κρατήσεις θέσεις για να τους αντικαταστάσεις με άλλους
όσο για τα πράγματα που δεν μας εκφράζουν δεν έχουμε νομίζω χρονικά περιθώρια για άλλες δοκιμές ή δοκιμασίες

απλώς το πιο δύσκολο είναι να είμαι ο εαυτός μου, κι αυτό διότι ο εαυτός μου αρνείται να είναι εγώ

υγ. για την ποίησή σου δεν σχολιάζω, ξέρεις γενικότερα την αποψή μου γι αυτή... ετοιμάσου όμως να τ' ακούσεις για τα πεζά σου...
τα λέμε

herinna/ said...

"Αν αρχίσεις να ξεφορτώνεσαι κόσμο,
πόσοι θα μείνουν στο τελος?"
Δεν φαίνεται να σε νοιάζει και πολύ αυτό οπότε μη σε απασχολεί. Συνέχισε με την ποίηση. Άλλωστε μ' αυτήν ασχολούνται περισσότερο οι μόνοι.

Marilou said...

hello monsieur antoin!
loipon..
gia mena isxiei to e3is.
3ipnaw.
pinw poli nero.
paw sto mpanio.
koitaw to ka8refti. 3ana.
koitaw to de3i magoylo.
to aristero.
exw mia elitsa. leyki.
sto aristero moy mati.
ligo pio katw. oyte xiliosto.
orkizomai 8a ti vgalw me leizer. fovamai.
i wra pige 7.30.
kleinw to tilefwno katafatsa.
se mia fili. kali.
de tin 3efortwnomai. isixazw. iremw.
to dikaioymai. opws oloi mas.
opws kai esi.
kanonisa ayrio fagito. de tis to pa.
odws tin 3efortw8ika. as meinoyn pleon mono oi kaloi.
aytoi poy mas a3izoyn.
as mas kerdisoyn.
oso afora to na kaneis pragmata poy de se ekfrazoyn einai sto xeri soy. sto diko soy.
oxi sto diko moy.
na agapas omws. o,ti kai an kaneis.
giati oyden monimoteron toy proswrinoy anyway.
na agapas loipon. kai aytes tis meres. mprosta sto ka8refti.
stin aytokritiki mas.
kalinixtes.. glikes..
x

Antoin... said...

@ψευδο-lena:
Καλώς την..!
Αρχίζω απ' την τελευταία σου πρόταση:
Ωχ..! τόσο πατάτα είναι..?

Όσο για τα 'εγώ',
προσωπικά το θέμα το έχω λυμένο στα χαρτιά. Μόνο η πρακτική εξάσκηση απομένει.
Αυτό που με σώζει απ' το να γίνω κατ' εξακολούθηση εκληματίας ή σαδιστής, είναι η αισθητική μου.
Δίνω στην πάρτη μου τόση υπεραξία που δεν ασχολούμαι καν με τα ποταπά ανθρωπίδια που με περιβάλλουν.
Αν δεν κλάψω παρουσία του διπλανού ή δεν ζητήσω δημόσια συγγνώμη, το τείχος που με περιβάλλει θα ψηλώνει και θα φαρδαίνει.
Κι όσο γίνεται αυτό, τόσο εγώ θα βαυκαλίζομαι, διαφορετικά θα έπρεπε να κόψω τις φλέβες μου.
Ούτε φιλοσοφία μ' έχει κρατήσει στο μοναστήρι της, ούτε θρησκεία.
Η επιταγή της φύσης μου για δόξα και κυριαρχία,
όσο βλέπει τα όπλα μου να λιγοστεύουν,
τόσο το γυρνάει στην πολιτική και τη διπλωματία.
Κατηγορεί τους άλλους και στην ανάγκη εφευρίσκει νέα φιλοσοφικά δόγματα.
Τι να κάνω..?
Δεν είμαι παρά μόνο άνθρωπος...

Άντε όνειρα γλυκά..!

Antoin... said...

@ψευδο-lena:
Καλώς την..!
Αρχίζω απ' την τελευταία σου πρόταση:
Ωχ..! τόσο πατάτα είναι..?

Όσο για τα 'εγώ',
προσωπικά το θέμα το έχω λυμένο στα χαρτιά. Μόνο η πρακτική εξάσκηση απομένει.
Αυτό που με σώζει απ' το να γίνω κατ' εξακολούθηση εκληματίας ή σαδιστής, είναι η αισθητική μου.
Δίνω στην πάρτη μου τόση υπεραξία που δεν ασχολούμαι καν με τα ποταπά ανθρωπίδια που με περιβάλλουν.
Αν δεν κλάψω παρουσία του διπλανού ή δεν ζητήσω δημόσια συγγνώμη, το τείχος που με περιβάλλει θα ψηλώνει και θα φαρδαίνει.
Κι όσο γίνεται αυτό, τόσο εγώ θα βαυκαλίζομαι, διαφορετικά θα έπρεπε να κόψω τις φλέβες μου.
Ούτε φιλοσοφία μ' έχει κρατήσει στο μοναστήρι της, ούτε θρησκεία.
Η επιταγή της φύσης μου για δόξα και κυριαρχία,
όσο βλέπει τα όπλα μου να λιγοστεύουν,
τόσο το γυρνάει στην πολιτική και τη διπλωματία.
Κατηγορεί τους άλλους και στην ανάγκη εφευρίσκει νέα φιλοσοφικά δόγματα.
Τι να κάνω..?
Δεν είμαι παρά μόνο άνθρωπος...

Άντε όνειρα γλυκά..!

Antoin... said...

@herinna:
Το σαμάρι Λενιώ δε σου φταίει το καημένο..!

Αγάπες..!

Antoin... said...

@marilou:
Καλώς το νυχτοπούλι..!
(look who's talking).

Λοιπόν..! Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Πιάνομαι απ' τη μονιμότητα που προσωρινού που anyway δεν έχω βασικές αντιρρήσεις.
Η αλήθεια όμως, ανήκει στα προσωρινά που είναι προσωρινά.
Ό,τι σήμερα στέκει, αύριο πιθανόν να γκρεμιστεί.
Αυτό βέβαια, ίσως να μην πρέπει να μας απασχολεί, διότι εμείς πρέπει να συμβαδίζουμε με την τρέχουσα αλήθεια.
Μόνο που οι αλήθειες δεν είναι για όλους ίδιες.
Γι' αυτό το λόγο ανταλλάσουμε και σχόλια μεταξύ μας.
Διαφορετικά θα τρώγαμε όλοι μουσακά και θα λέγαμε τι ωραίος είναι.

Άλλο τώρα...
Στην ψυχή μας κυριαρχούν δυο πράγματα.
Ο έρωτας και ο θάνατος.
Αν δεν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε το ίδιο σα νεκροί.
Στις μικρές ηλικίες, ερωτευόμαστε περισσότερο πράγματα και ιδέες.
Όσο μεγαλώνουμε και συμπεριλαμβάνουμε το θάνατο σαν εκδοχή, ερωτευόμαστε ανθρώπους. Και μάλιστα παθιασμένα.
Ομολογώ πως ευτυχώς δεν υπάρχει μέρα που δεν νιώθω ερωτευμένος.
Είτε κάποιο όμορφο ή με προσωπικότητα κορίτσι, είτε τον καφέ με το τσιγάρο μου, θα ερωτευτώ.
Τα υπόλοιπα είναι θέμα σχοινοβάτη.
Αν η ελίτσα ταράζει το σχοινί που ισορροπείς, ξεφορτώσου τη.
Εμένα με τρομάζει η κοιλιά που εξέχει της ζώνης.
Όποτε τρατάρω τον εαυτό μου, ψάχνω για καθρέφτες και βιτρίνες να δω μήπως έκανα υπερβολή.

Μετά...
Τα κατά συνθήκη ψεύδη επιτρέπονται.
Όπως την έκανες αλά Γαλλικά στη φίλη σου, το ίδιο έχουν κάνει και σε σένα κι εσύ δεν πήρες χαμπάρι.
Και σε μένα και σε όλους. Όλοι το κάνουμε.
Καλώς ή κακώς, δε μπορούμε να νταλαβεριστούμε με όλους τους ανθρώπους συγχρόνως.
Ίσως ακούγεται σκληρό, αλλά τους γνωστούς ή φίλους μας, τους κατατάσουμε σε κατηγορίες. Σε άλλον θα πούμε τον πόνο μας και με άλλον θα πάμε για χορό.

Όσο για το θέμα του καθρέφτη, απαντάω συμπτωματικά στην ψευδο-lena.
Το θέμα της αυτοκριτικής δε θα το λύσουμε ποτέ.
Στην ανάγκη να κρατήσουμε ισορροπίες, επιβάλεται να παραβλέψουμε την αντανάκλαση.
Δεν είναι κακό.
Εδώ θα δανειστώ κάτι απ' την Ανατολή. (Από εκεί άλλωστε ήρθαν τα περισσότερα).
Το καλό-κακό, άσπρο-μαύρο, κλπ
κατοικοεδρεύουν στο μυαλό μας.
Αλίμονο κι ό,τι κάναμε ήταν σωστό. Ο ίδιος μας ο εαυτός μας καθίζει πολλές φορές στο σκαμνί.
Η αυτοκριτική απλά, μας κάνει λίγο καλύτερους από χτες.

Αμάν..! Τώρα δε ζάλισα μόνο εσένα,
ζαλίστηκα κι εγώ.

Αα..! ξέχασα...
Το πρωί δε δουλεύεις...
θα περιποιηθείς τα λουλούδια σου.
Καλό μήνα βρε..!

Τα παλιο-blogs δεν έχουν φατσούλες και τριανταφυλλάκια για επίλογους...

Marilou said...

stelnw mia loyloydenia kalimera..
kalo mina
na'sai kala..
p.s prepei tote na sxediasoyme pws 8a 3efortw8w tin elitsa moy k si ti koilitsa soy!
exeis dikio. ola einai ena trapoyloxarto. eite to travas. eite to perimeneis..
filia. kai ayta loyloydenia..
x

Antoin... said...

Τώρα, πριν πέντε λεπτά, καθώς βούρτσιζα τα δόντια μου και αναγκαστικά κοιταζόμουν, αποφάσισα πως ήρθε πάλι ο καιρός της αγγουρο-ντομάτας με αυστηρά μια φετούλα ψωμί στο λιγοστό της λάδι.
Και τώρα που άναψα το τελευταίο τσιγάρο πριν φύγω για τη δουλειά και είπα να ρίξω μια ματιά μέσα, είδα το πρωινό σου φιλί.
Γίνεται να μην βγω στο δρόμο ερωτευμένος?
Πες μου... γίνεται..?
Να μην συγχωρήσω αυτόν που θα πάει να με τρακάρει, αυτόν που θα μου την σπάσει, αυτόν που λυπάται τον εαυτό του?
Ένα απλό "να είσαι καλά"
δεν φτάνει..!

Marilou said...

:)
Μακάρι να τράκαρα εσένα στο δρόμο και αντί για μπινελίκι να άκουγα όλα αυτά!
Μπορεί βέβαια και να σε πετύχω κάπου. Ελπίζω μέχρι τότε να με θυμάσαι και να μη μου δώσεις σκέτο το τηλέφωνο της ασφαλιστικής..
Όσο για τα υπόλοιπα.. δούλευες σήμερα???
Καλά κάνεις και βγαίνεισ στο δρόμο ερωτευμένος.
Είναι επικύνδινο αυτό το σπορ όμως. Να το προσέχεις..
Νομίζω κιόλασ ότι με κολλάς.
Έχεις πολύ καλή επίρροια πάνω μου.
Να'σαι συ πρώτα καλά για να είμαστε και εμείς!!
Φιλάκια
χ

Antoin... said...

@marilou:
..! ..! ..!

speechless...

Passionaria said...

Μια καθυστερημένη καλημέρα κι από εμένα!
Λοιπόν, δε ξέρω γιατί αλλά ποτέ δεν είχα καταλάβει
πως γίνεται να είναι κάποιος ερωτευμένος με κάτι
άλλο εκτός από κάποιο πρόσωπο… Ακόμα κι όταν λέμε είμαι ερωτευμένος με ένα τραγούδι, το τραγούδι κάποιον άνθρωπο
μας θυμίζει… κάποια κατάσταση που είναι εν τέλει συνδεδεμένη
με έναν (δύο, τρεις δεν έχει σημασία ο αριθμός) άνθρωπο..
αυτά τα είμαι ερωτευμένος με τη ζωή, με τα λουλούδια με τον ερώτα
κτλ, δεν τα κατάλαβα ποτέ.
Βέβαια είμαι υπέρμαχος της πλήρους εξάρτησης. Δηλαδή αν δεν
αλληλοεξαρτιέμαι από κάποιον, δεν θεωρώ ότι ζω τον έρωτα.
Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι αυτό είναι άρρωστο. Τι να πω.
Το θέμα είναι να είναι κάποιος ευτυχισμένος. Και αληθινός.
Εξάλλου έχω και μια έφεση στο δράμα παραπάνω από το νορμάλ..
Αλλά έτσι είμαι αληθινή στον εαυτό μου.
Αλλά και εσύ Antoin.. αλλιώς δεν θα έγραφες

Σήμερα το βράδυ
πριν λίγο…
παραλίγο να πεθάνω.

ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!

F said...

Πολύ όμορφο το κείμενο, από εκείνα τα βαθύτατα του Αντουάν που όσοι τον ξέρουμε έχουμε συνηθίσει να ακούμε (αλλά και να διαβάζουμε).

Πολύ όμορφη και η συζήτηση. Πολύ πολύ όμορφη!

Να είστε καλά όλοι και πρώτος ο Αντουάν!
Καλησπέρες!

Antoin... said...

@passionaria:
Καλώς το ξενητεμένο μας..!
Le bon viveur Marie..!

Μαράκι μου να ξέρεις ότι επιτρέπεται να ερωτεύεσαι τα πάντα πλην του εαυτού σου.
Αυτόν να τον έχεις συνέχεια στην πίεση. Όχι την κακή, αλλά εκείνη του καθημερινού απολογισμού της μέρας που έφυγε.
Δεν θυμάμαι σε ποιόν το ξαναείπα, αλλά ένα από τα πράγματα που με έχουν σημαδέψει, είναι τόσο απλό και τόσο όμορφο, μα και τόσο απρόσμενο όταν μου συνέβει, που τότε συνειδητοποίησα (αλλά δεν χώνεψα τότε. Το έχω χωνέψει πριν λίγα χρόνια μόνο) ότι η ευτυχία βρίσκεται μόνο στα πλαίσια της ψυχής.
Ήμουν με το αμόρε εκείνης της εποχής, μεσημεράκι στον κήπο του Αχίλλειου στην Κέρκυρα και ρεμβάζαμε ανάμεσα στα λουλούδια και τα φυτά, όταν νομίσαμε πως
από κάπου ερχόταν ένας απροσδιόριστος γλυκός ήχος.
Όσο προχωρούσαμε ο ήχος μετατρεπόταν σε μελωδία και τέλος έπρεπε να πλησιάσουμε στα δυο μέτρα για να καταλάβουμε ότι ο κηπουρός που ήταν στα γόνατα κι έβαφε τη στρογγυλή κιγκαλερία ενός παρτεριού, μουρμούριζε μια όπερα.
Παρότι έκανε ζέστη και το κούτελό του ήταν γεμάτο σταγόνες ιδρώτα, το πρόσωπό του ήταν τόσο χαρούμενα γλυκό και η φωνή του έβγαινε με τόση αγάπη που έμεινα μαλάκας.
Αυτός ο άνθρωπος Μαράκι, εκείνη την ώρα ήταν ερωτευμένος με κάτι που σίγουρα δεν ήταν άνθρωπος.
Το πνεύμα του δεν είχε φύγει. Ήταν στυλωμένο εκεί να προσέχει τις κινήσεις του πινέλου πάνω στα σιδερένια ημικύκλια του παρτεριού, ενώ το κορμί του, λες και δεν είχε βάρος.
Αν γινόμουν και λίγο λυρικός, θα έλεγα πως τα λουλούδια δίπλα του, ήταν γυρισμένα στη μεριά του.
Να είσαι σίγουρη πως τέτοιο συναίσθημα θα το νιώσεις κάποτε, αν δεν το έχεις ήδη νιώσει και δεν του έδωσες την αρμόζουσα σημασία.
Για να νιώσεις ερωτευμένος με το πινέλο σου, πρέπει πρώτα να ξέρεις πως μόνο εσύ ορίζεις τον εαυτό σου.
Πως μπορεί να πέσεις στη φωτιά για έναν άνθρωπο, αλλά θα πέσεις από δική σου επιλογή.
Όταν συνειδητοποιήσεις πως η μέρα που περνάει δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει, θα κοιτάς να κερδίσεις οτιδήποτε θετικό απ' αυτήν.
Την ώρα που η δουλειά θα σου σπάει τα νεύρα, θα μετατρέπεις το αντικείμενο που σε βασανίζει, στις γελαστές φατσούλες που στέλνετε στα μηνύματά σας.
Αν τύχει και δεν νιώσεις ποτέ ερωτευμένη με ένα αντικείμενο, θα είσαι από τις τυχερές της ζωής, που δεν τις απογοήτευσαν οι άνθρωποι.
Να θυμάσαι επίσης πως η Brode όταν έγραψε τα Ανεμοδαρμένα Ύψη ήταν 17 χρονών και όλο το βιβλίο το γέννησε η φαντασία της.
Δεν είναι δηλαδή απαραίτητο να κακοπάθουμε για να έχουμε θέμα να γράψουμε.(άσχετο).
Τέσσερις μέρες ρε γαμώτο μου, δεν είναι τίποτα για ολόκληρο Παρίσι..!
Ως που να πιεις το καφεδάκι σου στο Saint Martin πέρασαν οι άτιμες.

Antoin... said...

@f:
(υψωμένο δάκτυλο)
-Κύριε... κύριε..! να πω το μάθημα..!

Να δω Γιώργη, πότε θα διαβάσω ένα σχόλιό σου, χωρίς να νιώσω μαθητούδι.
Αν είχα αυτογνωσία, θα έλεγα πως δεν πρέπει ποτέ να πάψω να νιώθω έτσι.
Αν το πω όμως, μήπως η κουβέντα αυτή θα ζυγίζει πολύ για να ρισκάρω να μην εκτεθώ?
(ορίστε και μια ερώτηση).
Πάντα δύσκολα βάζεις...

Manya Maratou said...

Αιώνιο Ιόνιο

Antoin... said...

@savra:
Κι εσύ ακόμη δυσκολότερα...

Buddy System said...

Δεν ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται και μπορεί να είμαστε εκτός θέματος αλλά πριν βάλεις εκεί τη δεύτερη ταχύτητα στη βέσπα μπορούμε να σε καλέσουμε για μια βόλτα στην αγκαλιά του Ποσειδώνα που είναι πάντοτε απόλυτα ήσυχη και ισορροπημένη ένα πολύ καλό αντίδοτο στον πανικό της στεριάς και των πλασμάτων που την διοικούν .

Antoin... said...

@buddy system:
Λοιπόν..!
Πρώτα απ' όλα ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Δέχομαι ευχαρίστως την πρόσκληση,
να μου επιτρέψετε όμως να την καθυστερήσουμε 'λιγάκι' επειδή μέχρι και το τέλος του Ιούνη, δεν προβλέπεται να έχω ούτε μια κενή ημέρα.
Με πιάσανε κώτσο στη δουλειά και ντρέπομαι τον εαυτό μου.
Να είμαστε καλά και θα σας επισκεφτώ.
Μπέσα...

Buddy System said...

Γεια σου καπετάνιε και εμείς χαρήκαμε για τη γνωριμία. Τελικά η στρουμφιτα τα πάει καλά με το υγρό στοιχείο μήπως να τη φωνάζουμε στρουμφογοργονα? Όποτε βρεις χρόνο σε περιμένουμε!!! Και ότι αφορά τις ταχύτητες γιατί δεν δοκιμάζεις για λίγο και το αυτόματο?

Agent of Chaos said...

Άνοιξη έχει έρθει, όμορφες, ηλιόλουστες μέρες, τα λουλουδάκια ανθίζουν.. αλλά όχι για μας
Πως γίνεται και συντονιστήκαμε εσύ, ο F κι εγώ και ανεβάσαμε τα πιο χαρούμενα κείμενα, δεν μπορώ να το καταλάβω.φιλιάάά