Σήμερα το βράδυ

Σήμερα το βράδυ
πριν λίγο…
παραλίγο να πεθάνω

να σβήσει αυτό που μ’ ορίζει

αυτό που δεν άντεξες πάνω μου

το καθαρό μου βλέμμα
την αλήθεια μου

καθρεφτίστηκες πάνω τους
και λιποψύχησες

είπες δικαιολογίες
κι έφυγες

κι εγώ…

έτοιμος να τα μαχαιρώσω

μήπως γυρίσεις

μα έφυγες
μ’ ένα πρόσωπο στεγνό

έφυγες
μ’ ένα απαγορευμένο πισωγύρισμα

εκείνο που καίει γέφυρες
και πνίγει ελπίδες

κι εγώ
απέθεσα το μαχαίρι.

Υπήρξαν και τέτοιες

Όταν ηρεμώ
όταν δεν θέλω να σε σκοτώσω
τότε που παίρνω πάλι τ’ ανθρώπινο
θυμάμαι τις καλές στιγμές

το κερί στην Προυσώ
για να στεριώσουμε

τον έρωτα στο ποταμάκι
που σε βάπτισα νύμφη των νερών

που κυλιστήκαμε στα χιόνια
σαν φανέρωσα το δακτυλίδι

τα ούζα που τσακίσαμε στη Λευκάδα
και τραγουδούσαμε των ψαριών

που είδες του πλοίου τον καπνό
κι έκλαψες να μην ξαναφύγω

το σημάδι στο λαιμό
απ’ τη λάβα της Kagoshima

τα φιλιά του πρώτου ραντεβού

το ακροπερπάτημα
στο table mountain

τ’ αδέσποτο που μαζέψαμε
και κάναμε παιδί μας

που μας κέρναγαν στο μαγαζί
γιατί ομόρφαινες την πλάση

το άλικο στόμα μας
απ’ τα φύλλα των Ινδών

την αγορά του αλ χαλίλι
που χορεύαμε αγκαλιά

τις νυχτερινές μας βάρδιες
στον τροπικό του Αιγόκερω

που σε γαργαλούσα και δεν ήθελες
κι όλο κοντά ερχόσουν

την σκισμένη φτέρνα μου
απ’ τα κοράλλια της Papeete

την αγάπη
που καθρεπτιζόταν στα μάτια σου

τη ζήλια σου
στη moulata της Ipanema

τ΄ αλατισμένο σου κορμί

ναι..!
υπήρξαν και χαρούμενες στιγμές…

Το τιμόνι

Πώς να βάλω στη σειρά τις λέξεις
με γράμματα να σε ζωγραφίσω
να συμμαζέψω το χάος σε απτή μορφή

δεν ξέρω καν που είμαι
αν χάνομαι ή ζω

εγώ που δεν πιστεύω
σ’ έκανα Θεό
εγώ που δεν λατρεύω
σου υποκλίνομαι

σου φέρνω ανεμώνες
σου φτιάχνω αμυγδαλωτά
κι όταν βρίσκομαι δίπλα σου
τ’ ανθόνερο ζηλεύει το άρωμά σου

μείνε..!
μείν’ εκεί που είσαι
η επαφή σου με καίει
με σημαδεύει το φιλί

η αγάπη μου ασήκωτη
αέρας το κορμί

κούρσεψες την καρδιά μου
μπήκες στα όνειρά μου
κι είμαι έτοιμος
την ψυχή μου να σου δώσω

και το τιμόνι…
να με κυβερνάς..!

Άφησα τα θέλω μου
και πήγα στα μπορώ μου

Γράσα στην ψυχή

Είμαι χαρούμενος
χαμόγελο αυτοκόλλητο στα χείλη
όταν ξυρίζομαι σφυρίζω

κοιτάζομαι…
βλέμμα καθαρό
χμ… ρυτίδα στου ματιού την άκρη

let it be
η μέρα είναι ωραία.

Κίνηση ψηλά στην Κηφισίας
χα..! ζητιάνος στο φανάρι
θράσος κι ανοιχτή παλάμη

let him be
εδώ ζει καλύτερα.

Συνέταιρος απών
συνέλαβαν το γιο του
φόραγε κουκούλα, έκαψε αμάξι

κακό prestige
να το κουκουλώσουμε.

Άρον-άρον στην κλινική
σύζυγος αποπειράθηκε
σημείωμα: πρωινή αδιαφορία

κοιτάζομαι…

αμφιβολία

ισοζύγιο χαράς

ποιανού τη στέρησα?

Scaling

Hereby, on the razor moment
I debate upon what I am

put the blame on Nobody
and carry on a young blood

too tired to reflect
exausted under trials
I’ve got to seal my memories’ barrel

I long a tranquil state
an untouched piece of heart
and peaceful borders

what does it take?

solitarity?
abused intimacy?

anything but sincerity

for there’s no duality in relationships
just officers and privates

nice world have I built

fear in the gut
rigidness in glance
diplomatic behavior
and pills to tuck into

I need to get even

it’s imperative to change.

Ode to the weak

There are times I cheat on the gun
and swiftly think to pull the trigger
past, present, future to blend in one
to seize the pain from digging deeper

don’t wanna listen don’t wanna talk
don’t wanna touch, see or taste
for only death to wave its cloak
above the life I’m off to waste

to blank your image in my mind
delete your body-smell that lingers
be purified sort of a kind
from your curious tongue and naughty fingers

only your words and what they ment
to drag along my ball and chain
“sorry love, love I don’t comprehent
but you can love me if you may”.


Αφιερωμένο στη Δέσποινα...

Η γάτα σκεπάζει τα...

Δεν το κατάλαβα όταν το είπες
γιατί ήμουν μικρός.
Τώρα που είμαι μεγάλος κι ανώνυμος
το κάνω σημαία.

"Φοβού αυτούς
που θέλουν να κάνουν όνομα
κι αυτούς
που θέλουν να το διατηρήσουν".

Επίσκεψη

Ο κουφός κι η μεθυσμένη


Ήρθες στη γέφυρα προχτές
βράδυ αόρατης σελήνης
λες και δε χόρτασες ποτέ
τη μαύρη νύχτα σου να πίνεις

την πόρτα έκλεισες σιγά
το Θεό να μην ξυπνήσεις
είχες μπουκάλι συντροφιά
λάστιχο στις αναμνήσεις

το μάτι έριξες θολό
στων αστεριών το βλέμμα
σοφίτας στέγη τ’ απλωτό
σταυρού του νότου στέμμα

τα πόδια στύλωσες σιμά
το χέρι στο περβάζι
σούφυγε ξώφαλτση βρισιά
που ο νους μου ούτε βάζει

το σφάλμα σαν κατάλαβες
πριν σκέψη ανατείλει
το χέρι σου μου άπλωσες
πλησίασες τα χείλη

αγέρι φύσηξε ζεστό
σαν ψίθυρος ερήμου
της άφεσης το “σχώρα με”
στο κακό δεξί αυτί μου

φοίνικας έγινες γερτός
σ’ αμμούδα διψασμένη
τα φρούτα έκοψε αυτός
τη νύχτα που σε περιμένει

δυο μέρες τώρα πέρασαν
που περπατάς στα ίσια
μα ξέρω πάλι θα σε δω
σε σκοτεινά μεθύσια.