Η δόκιμος.

Πρέπει να έβαλε υγρασία μετά τις δυο. Το χαλίκι είναι νοτισμένο και μου δροσίζει τον πισινό. Φαντάζομαι τη στάμπα στο σορτσάκι. Αυτό που θα ήθελα τώρα, είναι να κυκλοφοράω ξυπόλητος στην πόλη με το σημαδεμένο στον κώλο κοντοβράκι. Να είχα έναν αόρατο καταγραφέα ζήλιας και καταφρόνησης. Να μέτραγα πόσοι θα ήθελαν να είναι στη θέση μου και πόσοι θα με σιχτίριζαν. Πόσα βλέμματα θα μέλωναν και πόσα θ’ αηδίαζαν. Όση τρέλα και να κουβαλάνε στο κεφάλι τους, να είναι χαμένοι στον κόσμο της τρεχάλας για το κερδισμένο λεπτό, το ίδιο που θα σπαταλήσουν σε κάποια άλλη ανούσια μαλακία, κάτι τέτοια τα προσέχουν. Είτε στέκονται στο φανάρι όταν περνάς είτε προχωράνε πίσω σου, το μάτι πέφτει εκεί που πρέπει. Σα να βάζει τον αυτόματο πιλότο. Αφού έχει μάθει το δρομολόγιο και βγάζει τη διαδρομή κάλλιστα κλειστό όπως οι τυφλοί ακολουθούν το στάνταρ μονοπάτι κι αλίμονο αν κάποιος παπάρας πάρκαρε το αμάξι στο στενό ούτως ή άλλως πεζοδρόμιο, ο βρεγμένος μου κώλος θα παίξει το ρόλο του παράνομα παρκαρισμένου στο μάτι του περαστικού. Μετά, το βλέμμα τους θα πέσει στο σουλούπι μου. Αν είμαι ψηλός αδύνατος και ξανθός, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Ξέρουν πως εμείς οι βόρειοι δουλεύουμε σκληρά και την έχουμε ανάγκη λίγη ανεμελιά. Αν όμως είμαι μελαχρινός, σχετικά κοντός και τρίχας ποιος με σώζει.
Είμαι όμως εδώ και η μέρα ξημερώνει με υποσχέσεις. Άσχετα τι ώρα βαραίνουν τα μάτια, το βιολογικό μου ρολόι με σκουντάει πάντα πριν την ανατολή. Ο καιρός είναι γλυκός και η υγρασία λάμνει δυτικά. Στο βάθος, τα συννεφάκια που έκλεψε ο αναδυόμενος από τη θάλασσα ντύνονται πορτοκαλιά. Τα φιδάκια του ίχνους του στο νερό στραφταλίζουν και το αρνητικό του ψαρά που επιστρέφει στη σκάλα τα κόβει εκεί που οι ρότες τους συναντιόνται. Το κορμί του ήλιου στραγγίζει από τις τελευταίες σταγόνες και λίγο πριν αποχωριστεί τον ορίζοντα φτιάχνει μια βάση στην οποία θα ήθελα να καθίσει για πάντα και να τελειώσει ο χρόνος αυτή τη στιγμή. Τέτοιος γυρολόγος που είναι όμως προτιμάει τη συνεχή δόξα. Ν’ ανατέλλει ανελλιπώς πίσω από θάλασσες βουνά και πεδιάδες, να λιώνει χιόνια, να πίνει ανάλατο νερό, να με υποχρεώνει να ξυπνάω κάθε πρωί να του κάνω ρεβεράντζες και ν’ αφήνει το βλέμμα μου πεινασμένο μέχρι την επαύριο. Τι να του κάνω όμως? Να του βάλω πρόστιμο? Κι αν δε φανεί στην εφορία να το πληρώσει να του προσθέσω τόκους υπερημερίας και να του κατασχέσω τον ουρανό και το ιπποκίνητο?
Τρίτη μέρα στις διακοπές και η Μυρτούλα δείχνει να το έχει πάρει καλά. Είναι νωρίς ακόμη να κρίνω, αλλά δεν γκρίνιαξε για το πετραδάκι που έχωσα κρυφά κάτω απ’ τη μεριά του sleeping bag της. Κουνήθηκε μια-δυο φορές μήπως φέρει το κορμί της σε σημείο που δεν την κόβει και πιθανόν να τα κατάφερε. Εγώ έκανα πως κοιμήθηκα αμέσως και ήθελα να δω αν θα με ξύπναγε για να σηκώσουμε τον απλωμένο σάκο να καθαρίσουμε από κάτω. Άχνα δεν έβγαλε το καημένο.
Δεν ξέρω ακόμη. Το βλέμμα της δείχνει εμπιστοσύνη. Μπορεί να κάνει υπομονή όμως επειδή χαίρεται το πήδημα. Αυτή την ιδιομορφία την έχουν. Όταν στην αρχή τις κρατάς ευχαριστημένες βάζουν τις απαιτήσεις τους στην άκρη. Άμα περάσει ο καιρός και σιγουρέψουν την ευχαρίστηση του κορμιού, ξεκινούν να βάζουν όρους απ’ το παράθυρο. “Μήπως θα έπρεπε έτσι? Μήπως θα έπρεπε αλλιώς”?
Η Ιστορία πάντα δείχνει. Πώς ν’ αδικήσεις την καινούρια για τα καμώματα της προηγούμενης? Να τη βάλεις στο ίδιο ράφι? Οφείλεις να πασάρεις το διαγώνισμα ξανά και ξανά. Πιθανόν να κάνουν κι αυτές τα ίδια. Όταν τα κουβεντιάζουν με τις κολλητές τους τι λένε δηλαδή? Πόσα γκολ έβαλε ο Κοβάσεβιτς? Εμάς ξετινάζουν απ’ όλες τις μεριές.
Μόνο που το κολλητιλίκι άλλο ρόλο παίζει σ’ εμάς κι άλλο σ’ αυτές. Προσωπικά δε θυμάμαι κάποιον καρδιακό να μου πήδηξε τη γκόμενα. Αυτές όμως σκυλιάζουν να σε αρπάξουν από τα νύχια της φιλενάδας τους. Εκείνες που σεβόμουν δεν τις τα φόρεσα ποτέ. Μερικές που ήταν να πάρουν δρόμο, τις την έκανα με την υποτιθέμενη κολλητή. Μόνο μια φορά τις έπαιρνα κι αυτή από πίσω. Δεν έβγαζαν άχνα. Στη μανία τους να κλέψουν το τρόπαιο, ούτε που έβλεπαν από πού τους ερχόταν. Μετά γινόμουν Λούης και τις άφηνα να βγάλουν συμπέρασμα. Προφανώς θα γινόταν πιο σκύλες απ’ ό,τι τις άφησα αλλά ας προσέχανε. Το μυαλό όποιος μας το έδωσε, το έκανε για να σκεφτόμαστε σφαιρικά. Να λέμε μήπως έτσι ή μήπως αλλιώς? Αν συμφέρει στον μικροπολιτικό μας κόσμο να ρίξουμε το βάρος στον διπλανό με τα μάτια κλειστά ας το κάνουμε. Πρόσφορο θα ήταν όμως να το βασανίσουμε πριν καταδικάσουμε οποιονδήποτε.
Η Μυρτώ τέλος πάντων ξεκίνησε με το δεξί. Ακόμη δεν την έχω ρίξει στα βαθιά. Αυτό θα γίνει αν όλα πάνε καλά, του χρόνου. Προς το παρόν την έφερα κάπου σχετικά πολιτισμένα, γιατί η ελίτσα που φύτεψα πριν εφτά χρόνια στην άκρη του πουθενά νοείται πολιτισμός. Όταν πιάνει ντάλα μεσημέρι χώνεται κάτω απ’ τη μικρή σκιά και ψευτοδροσίζεται. Χτες την πρόσεξα. Κουρασμένη να μπαίνει στη θάλασσα όποτε καιγόταν απ’ τον ήλιο, προτίμησε να συρθεί κάτω απ’ την ελιά. Άκουσα κάτι ζωηρές κουβέντες που είχε με τις μύγες που έψαχναν κι αυτές για ίσκιο. Οι μύγες εδώ είναι ξεχωριστή ράτσα. Πριν χρόνια που ήμουν στη σκηνή και είχα τραβήξει το φερμουάρ της σήτας, κάτι μύγες είχαν γαντζωθεί στο διχτάκι και τις παρατηρούσα από την ύπτια μεριά τους. Πρόσεξα πως εκατέρωθεν της προβοσκίδας έχουν μια δαγκάνα που ανοιγοκλείνει, προφανώς για ν’ ανοίγει την τρύπα στο δέρμα της ύπαρξης που θ’ απομυζήσουν. Άφησα μερικές να καθίσουν πάνω μου και ο πόνος που προκάλεσε το δάγκωμά τους ήταν αηδιαστικός. Δεν άντεξε η Μυρτούλα τη μυγοεπίθεση και μπήκε πάλι στη θάλασσα. Το απόγευμα με παρακάλεσε αν γινόταν να μεταφέρουμε τη σκηνή δίπλα στην ελιά, μήπως σήμερα το μεσημέρι σκιάσει κάπως για να μπει μέσα. Της την έκανα βέβαια τη χάρη, αλλά αν είμαστε μαζί του χρόνου, στο βράχο που θα την πάω όχι σκιά δεν θα έχει αλλά ούτε βότσαλο να ξαπλώσει. Στο αλλά τούρκα θα κάθεται με μοναδική διέξοδο τη θάλασσα, να με ακολουθεί στο ψαροτούφεκο.
Τώρα την έχει καλά. Κάθε τρεις μέρες θα καβαλάμε τη μηχανή και θα πηγαίνουμε στο χωριό να παίρνουμε καμιά προμήθεια. Αν ζηλέψει ταβέρνα θα της κάνω το χατίρι μια φορά την εβδομάδα. Θα την αφήσω να πιει μια κρύα μπύρα να πάρει δύναμη για το απόμακρο λιμανάκι που φιλοξενεί μόνο τον ίσκιο μιας καχεκτικής ελιάς. Καλά θα κάνει ν’ αρχίσει να υποψιάζεται. Απ’ τη μεριά μου δεν πρόκειται να της φανερώσω πλην τα απαραίτητα. Πρέπει να μάθει να κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις. Διαφορετικά θα παίρνει τις απαντήσεις που της ταιριάζουν. Αν τα πάμε καλά, το μόνο στοιχείο που θα της δώσω του χρόνου είναι ν’ αντικαταστήσει το trendy jokey που κουβάλησε τώρα στις διακοπές με ψάθινο πλατύ καπέλο. Από κει και πέρα ας κανονιστεί μόνη της.
Δε μπόρεσα να μη γελάσω μέσα μου προχτές. Σαν είδε το απομονωμένο λιμανάκι χάρηκε. Θα είχαμε το μέρος δικό μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Πέταξε το πάνω απ’ το μπικίνι και χάρηκε τη θάλασσα και την ημικυκλική παραλία. Σαν πήρα όμως να στήνω τη σκηνή, η υποψία πως θα στρατοπεδεύσουμε στην παραλία έγινε σιγουριά μέσα της. Η προηγούμενη που είχα φέρει εδώ γύρισε σπίτι πράσινη. Δέκα μέρες κρατιόταν να μην τα κάνει στη θάλασσα.
Η ίδια σκέψη πρέπει να πέρασε απ’ τη Μυρτώ και είδα το κούτελό της συνοφρυωμένο. Δεν είπε κουβέντα όμως. Χτες βράδυ που έψηνα τα ψάρια που είχα τουφεκίσει το απόγευμα, μπήκε στο νερό και καλά να της ανοίξει η όρεξη πριν το φαγητό. Σαν γύρισε είδα τη φάτσα της ανακουφισμένη και προβληματισμένη μαζί. Κατάλαβα την ανησυχία της και είπα ένα παραμύθι για το Ροβινσώνα Κρούσο που έχωσε ένα ραβδί στην αμμουδιά. Όποτε είχε άμπωτη και το ρεύμα απομακρυνόταν απ’ το ραβδί, έριχνε στη θάλασσα ένα σφραγισμένο μπουκάλι με το SOS γραμμένο σ’ ένα χαρτί. Έκανε σαν παιδί μόλις άκουσε την ιστορία. Θυμήθηκε ένα ξεβρασμένο ξερόκλαδο κι έψαξε μέσα στη νύχτα να το βρει. Το κάρφωσε σε μισό μέτρο νερό και πάσχισε να δει τη φορά απ’ το αυλάκι του ρεύματος.
Τα δόντια λαμπύριζαν στο γελαστό της στόμα καθώς έβγαζε την πέτσα απ’ την ψημένη σκορπίνα. Σύρθηκε δίπλα μου και μου έσκασε ένα φιλί πριν ξεκινήσει να τρώει.
“Έχεις πολλά μυστικά επιβίωσης να μου μάθεις?” , με ρώτησε.
Ακούω τα ξυπόλητα βήματά της στα χαλίκια. Μπορεί να την ξύπνησε η πρωινή δροσιά. Εγώ όμως θέλω να πιστεύω πως πήγε να με αγκαλιάσει στον ύπνο της και κατάλαβε πως λείπω. Θεά την αγάπης κάνε την να γονατίσει πίσω μου και να περάσει τα χέρια της στο στήθος μου.