Friday, January 18, 2008

Τρέμε πενηντάλεπτε

Δεν πάει άλλο θα το πω, με τους κουλούς που έχω μπλέξει
πόσο ο νους μου θ’ απορεί, πόσο η ψυχή ν’ αντέξει?

βγαίνουν στα μπαλκόνια τους με κάργα υποσχέσεις
και άμα είδες τίποτα εμένα να με χέσεις

στενάζει η πολυθρόνα τους με κώλο δέκα μέτρα
από το μπουχεσόδερμα. Θα τους πετάξω πέτρα

γιατί όπως μου είπανε, ποτέ δε θ’ αστοχήσω
με κάθε ρίψη πρόεδρο ή σκύλο θα χτυπήσω

φιλάρα κάτσε φρόνιμα και μη μου κάνεις πλάκα
αν έχεις κάτι να μου πεις μολόγα το σταράτα

θα μ’ ανεβάσεις το μισθό, παιδεία θα μου δώσεις?
ή κατά λάθος τα φυλάς κι εσύ για τις εκπτώσεις?

λωρίδα πάτησα προχτές και μ’ έπιασες αμέσως
τα φράγκα μου τα τσάκωσες στα ίσα και εμμέσως

τον έμπορο που θάνατο σκορπάει κάθε νύχτα
ανέπαφο τον άφησες γιατί σου στάζει μίζα

τα φακελάκια πού-παιρνες για να μου υπογράψεις
σε ασπιρίνες να τα πιεις, χολή να τα ξεράσεις

βρομιάρη ανεπάγγελτε με γλώσσα σα ροδάνι
όσα δε φτάνει η αλεπού πηδάει και τα πιάνει

θα σε στριμώξω που θα πας, νομίζεις θα γλιτώσεις
τα πάντα εδώ πληρώνονται παγκάτα και με δόσεις

βαρέθηκα το σίχαμα θα πιάσω την κιθάρα
κι ένα τραγούδι θα σου πω αγάπη μου κουκλάρα

δως μου την Άνοιξη να περπατήσω
στα ροδοπέταλα της ομορφιάς
κι όταν το λιόγερμα σε συναντήσω
σε κάμπους πράσινους να τριγυρνάς
από τα χέρια μου δώρα να παίρνεις
από τα χείλη μου να ξεδιψάς
και την αγάπη μας για να υφαίνεις
μετάξι ολόλευκο να μου ζητάς
από τους άγγελους μια ηλιαχτίδα
θα ζητιανέψω με προσευχή
να σε στολίσω γλυκό μωρό μου
νάσαι ένας άγγελος πάνω στη γη.

Σαράντα χρόνια Τούρκικα τα πέρασα σε κούνια
απ’ τη μεταπολίτευση μου τάζανε μπαρμπούνια

αλλά σαρδέλα, κοκοβιός μου γέμιζαν το πιάτο
στα ίσια κι αν επήγαινα με ρίχνανε στον πάτο

με βασικό μισό ευρώ αντί να είναι όλο
με τσάκισαν με πέθαναν μου σκίσανε τον κώλο

κι άμα δεν ήταν η μαμά θα είχαμε τραγούδια
τις μπόμπες θα ζωνόμουνα και βουρ να κάνω γιούργια

καργίολια μ’ ανεπίστροφες βαλβίδες αισθημάτων
που θέλετε τη μάπα σας στο Χολ των αθανάτων

αφήστε τις μπαγαποντιές πόσο θα φάτε, φτάνει
μέχρι και στα τρισέγγονα φυλάτε παντεσπάνι

αλλά εγώ το αύριο, το βλέπω ξημερώνει
ο ίδιος ήλιος θα φανεί, κανείς μας δε γλιτώνει

γιατί όπως το γράψανε σε όλα τα βιβλία
αίμα ζητά η αλλαγή, κοίτα Ρωσία, κοίτα Γαλλία

γι αυτό σου λέω εαυτέ, ασ’ τό παραπονάκι
και έλα να σφυρίξουμε κανένα τραγουδάκι

see me at the end of the night
trying to ride the first day’s beam
tell me I’m the best knight
in the world you’ve ever seen
call my name when you’re among the Gods
help me live in the endless time
pave me a way to get through the odds
to chase a glory which is totally mine
horses with wings I have for army
fire arrows against wooden swords
fighting to me is a journey
to well known and familiar worlds.

Χαμούρες στα γραφεία σας…


PS. Προς αποφυγήν παρανοήσεων, οι χαμούρες είναι τα καργιόλια.

1 comment:

ellinida said...

Εχεις πρόσκληση στο μπλογκ μου.
Μέρα! :)