Κάηκες ποτέ?
Πετάχτηκαν δυο σταγόνες λάδι απ’ το τηγάνι να σου τσουρουφλίσουν το χέρι?
Η φουσκάλα απ’ τ’ αναμμένο κάρβουνο στη νυχτερινή φωτιά της παραλίας σε πόνεσε ?
Φαντάσου τότε φλόγες να σου τυλίγουν το κορμί.
Να σου πω κάτι?
Την ώρα που καίγεσαι δεν πονάς. Πίστεψέ με.
Ο πόνος έχει έρθει πολύ πριν.
Μα κυρίως ο τρόμος.
Όταν είσαι κυκλωμένος απ’ τις φλόγες.
Η ειρωνεία του παγωμένου ιδρώτα. Η απελπισμένη τρελή ματιά.
Όταν τις βλέπεις να πλησιάζουν με το αδηφάγο στόμα ανοιχτό.
Όταν σφίγγεις τα παιδιά σου στην αγκαλιά και βάζεις πλάτη στη φωτιά.
Τότε που ανήμπορος να κάνεις κάτι θυμάσαι να προσευχηθείς.
Να κλάψεις ακούσια.
Την ώρα που ό,τι Θεϊκό σε χαρακτηρίζει εξατμίζεται πρώτο.
Την ώρα που μετατρέπεσαι σε ελαφάκι που το ξεμονάχιασε ο λύκος.
Την ώρα που χάνεις κάθε ανθρώπινο και νιώθεις γυμνός, απροστάτευτος.
Την ώρα που καταντάς ανήμπορο θύμα.
Ένιωσες έτσι ποτέ?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
Καλέ, ήμαρτον, ούτε ο Λαβκραφτ τέτοια λεπτομέρια. Ανατρίχιασα. Εξακολουθώ να θεωρώ ότι ο πνιγμός είναι ο χειρότερος θάνατος. Και ναι, έχω καεί στην κουζίνα. Υπονοείς κάτι για τις μαγειρικές μου ικανότητες;
όχι δεν ενιώσα έτσι ποτέ..
αφού κιόλας είμαι σε θέση να σου απαντάω σε αυτό το post.. όχι! δεν το έχω νιώσει!
και λυπάμαι για όλους εκείνους!
για εκείνες τις ζωές που χάθηκαν από τις φλόγες!
Με ταϊσες ποτέ? Μου έκανες το τραπέζι Βασιλεία μου?
Ο τρόμος είναι τρόμος. Είτε δροσερός είτε καυτός. Κάτι σα το χτεσινό ντέρμπι.
Καλό μήνα νάχουμε..!
Ευτυχώς Κατερινάκι που οι πιο πολλοί από εμάς λυπούνται.
Να σου πω την αλήθεια, κι ας ξεφεύγει λίγο από τη σημασία του ίδιου γεγονότος, αυτό που χρόνια τώρα με στριφιγυρίζει είναι η συνάντηση με το αναπάντεχο.
Το καινούριο μου post, θα εξηγήσει καλύτερα αυτό που θέλω να σου πω.
Καλό μήνα..!
Αληθινά ανατριχιαστικό.
Έτσι, για να μην ξεχνάμε...
Γιατί δεν πρέπει.
Αν και οι άνθρωποι "πάσχουμε" από ασθενή μνήμη...
Short memory...
Ίσως και για λόγους άμυνας.
Για να συνεχίζεται η ζωή...
(Αλλά τι ζωή;)
Καλώς νομίζω Αννούλα, γεννηθήκαμε σε τόπο και χρόνο που την ατομική μας ζωή μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να την ορίσουμε. Ειδικά τα τελευταία πενήντα χρόνια είχατε κι εσείς τα κορίτσια την ευκαιρία να πάρετε τη ζωή σας στα χέρια σας.
Το φιλοσοφείν όμως είναι ο μεγάλος εχθρός της ατομικότητας.
Η τάση μας να φιλοσοφούμε, να μαζικοποιούμε δηλαδή το καλό και το κακό, μας φέρνει σε ρήξη με τα βαθιά ατομικά μας μικρό ή μεγαλοσυμφέροντα.
Αυτή νομίζω πως είναι η εσωτερική μάχη που δίνει σήμερα ο Δυτικός άνθρωπος. Να τρώμε αραχτοί την πίτσα μπροστά στην tele και ν' αποφασίζουμε πως βάζοντας 20 ευρώ στο λογαριασμό των "γιατρών χωρίς σύνορα" οι νταουλιασμένες κοιλιές και τα τσιμπλιασμένα απ' την αρρώστια μάτια των εκτός πολιτισμικών συνόρων παιδιών, θα γειάνουν ως εκ θαύματος.
Κι εγώ θύμα αυτής της κατά συνθήκην πάλης είμαι, που δεν τα έχω δει μόνο στο γυαλί. Γι' αυτό αν πρέπει να οικτίρω κάποιον πρέπει ν' αρχίσω από μένα.
Εν ολίγοις είμαστε στριμωγμένοι άσχημα. Όποτε θέλω να χλευάσω τον εαυτό μου, λέω πως μακάρι να ήμουν Κνίτης.
"Μια η ντουντούκα και τέσσερις εμείς".
Καλό μήνα κορίτσι..!
Zoyme ipoti8etai se mia epoxi tis texnologias, tis sofias ktl kai oi an8rwpoi pe8ainoyn opws sto mesaiwna!
Friki! 8ee moy!
Post a Comment