Sunday, August 26, 2007

Που να κρυφτώ τώρα?

Πόσο ζει ένας άνθρωπος? Ένα δέντρο, ένα κατσικάκι πόσο ζουν? Πόσο ζει μια ιδέα? Ένα μνημείο πόσο ζει? Αν λιώσουν οι πάγοι κι εξαφανιστεί η μισή γη, πόσο καιρό θα το θυμάται ο άνθρωπος? Τις στάχτες της Ολυμπίας σε ποιο ανθέμιο θα τις τοποθετήσουμε? Ποιος αγαπάει την Ελλάδα περισσότερο? Εμείς ή οι επισκέπτες της? Ποιος θεωρείται ήρωας και ποιος απερίσκεπτος? Αξίζει να πεθάνεις για να σώσεις πέντε δέντρα απ’ τη φωτιά? Τι σημαίνει για τον καθένα το χώμα που πατάει? Το χώμα που γεννήθηκε, που κατάπιε παίζοντας όταν ήταν παιδί? Το χώμα, το δέντρο, το νερό, ο αέρας, το κατσικάκι που νοεί πατρίδα? Τι κουβαλάει ο άνθρωπος στα κύτταρά του ώστε με το ένα χέρι να καταστρέφει και με το άλλο να υπεραμύνεται?
Θρηνώ. Κλαίω που μου έλαχε να βιώσω την καταστροφή. Θέλω να πετάξω την ευθύνη από πάνω μου. Να είχα γεννηθεί εκατό χρόνια νωρίτερα για να μη την αντικρίσω. Να γεννιόμουν εκατό χρόνια μετά και να την διάβαζα επιδερμικά στα βιβλία και τα μυθιστορήματα. Γιατί αυτό το βάρος της ευθύνης? Γιατί αυτές οι ενοχές?

10 comments:

Mauve_All said...

Σημασία νομίζω έχει σε ποια στάση μας οδηγούν οι ενοχές μας. Τι λες;

Manya Maratou said...

τι κάνουμε από δω και πέρα είναι η ερώτηση

Antoin... said...

@mauve all & savra.
Νομίζοντας πως τα σχόλιά σας συμπίπτουν, απαντώ και στις δυο.

Όποτε έκανα ένα λάθος λυπόμουν γι' αυτό. Αν είχε προεκτάσεις σε τρίτους ζητούσα και θα εξακολουθώ να ζητώ συγχώρεση. Είμαι όμως έτσι φτιαγμένος που πιστεύω πως η ιστορία δεν ξεγράφεται. Το κακό που έχω κάνει δεν το παίρνω πίσω, να χτυπάω τον κώλο μου κάτω.
Η πολιτική προέκταση της διόρθωσης των λαθών μου είναι από το 1985 να ψηφίζω οποιοδήποτε κόμμα πλην των δυο μεγάλων. Δυστυχώς όμως αυτό το κάνουμε μόνο ένας στους δέκα Έλληνες. Ποτέ δεν καταφέραμε να φοβίσουμε τους κυβερνήτες μας. Δεν ξέρω αν θα ζήσω να τους δω φοβισμένους. Το Σεπτέμβρη έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία να τους στείλουμε σπίτι τους. Θα το κάνουμε? Μέχρι τώρα ήξεραν πως στην κάλπη κυνηγούσαμε το ατομικό μας συμφέρον και οι σπασμωδικές ανά καιρούς διαδηλώσεις πέρναγαν τα διαμπερή αυτιά τους. Το Σεπτέμβρη θα κλείσω 22 συναπτά έτη που τους μαυρίζω συνέχεια. Έφτασε ο καιρός η μόνη ψήφος που θα πάρουν να είναι απ' τη γυναίκα και τα παιδιά τους.
Ο κοινωνικός μας ιστός έχει μετατραπεί σε τυπικά αστικό. Ουσιαστικά όμως παραμένουμε χωριάτες που σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για ένα μέτρο γη.
Οι κυβερνήτες μας αντικατροπτίζουν το βαθύ μας Εγώ. Τους λίγους σωστούς η μηχανή τους φτύνει απ' την εξάτμιση και κατάκοποι κι αηδιασμένοι αποτραβιούνται από κοινά και κοινωνικά.
Η ιστορία δείχνει πως η "φωνή λαού κτλ..." απέχει της πραγματικότητας. Μόνο όπου έχει χυθεί αίμα έγιναν ριζικές αλλαγές. Κι επειδή έχουμε ξεμείνει από ήρωες, τουλάχιστον ας τους μαυρίσουμε δαγκωτά.

Manya Maratou said...

συμφωνώ 100%
μας μαύρίζουν, τους μαυρίζουμε
στο μεταξύ όμως επαγρύπνιση και πράξη:
έλεγχος της εξουσίας με ό, τι μέσα έχουμε
και βοήθεια στους περιφερειακούς δήμους των πόλεών μας.
ο καθένας ας σκεφτεί μόνος του πλέον τι σημαίνει "καίγεται η αυλή μου"

kat. said...

που να κρυφτείς;
πουθενά!
καλύτερα να φαινόμαστε! όλοι! μπας και καταλάβουν.. κάποιοι..

Antoin... said...

Καλώς την blackie..!
Καλό είναι να βράζει το αίμα Κατερινάκι. Να κοιμόμαστε με το ένα μάτι. Μακάρι ν' αρχίσουμε από τώρα τουλάχιστον.

ψευδο-Lena said...

και τώρα τι κάνουμε;

τους μαυρίζουμε έτσι κι αλλιώς, αγαπητοί μου που σας ξαναβρίσκω σε μια τόσο μάυρη στιγμή, αλλά αρκεί;
παίζουμε με τους ίδιους όρους, ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. αναρωτιέμαι απλώς αν οι διαδηλώσεις μπορούν ν' αλλάξουν τα πράγματα. Οκ, πρέπει να φανώ περισσότερο αισιόδοξη, εξάλλου στην απαισιοδοξία μας ποντάρουν.
Δεν ξέρω τι να πω...

χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω σ' αυτό εδώ το μικρό χωριό ... που ακόμα αντιστέκεται

Antoin... said...

Καλησπέρα Λένα..!
Από βδομάδα μαζεύομαι κι εγώ στο κλεινόν κλουβί. Ελπίζω να δροσίσει μιας κι ακολουθώ τις παραινέσεις της Greenpeace για ανεμιστήρα στη θέση κλιματιστικού.(όσα δε φτάνει η αλεπού...)
Όσο για τα ρέστα, ο καιρός εστί εγγύς..

NY ANNA said...

Γιατί οι πιο ευαίσθητοι από μας νιώθουμε ενοχές για ό,τι γίνεται, για ό,τι κάναμε ή δεν κάναμε...
Μερικές φορές έχουμε δίκιο.
Που έχουμε τύψεις.
Αλλά δεν φτάνει...

Antoin said...

@N.Y.ANNA
Καλώς ήρθες..!

Θυμάσαι ασφαλώς την ειρηνική επανάσταση του Ghandi.
Χθες μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα να τους επιστήσουμε πως δεν είμαστε μαλάκες αλλά τελικά μαλακιστήκαμε ανάβοντας φωτιά στον άγνωστο στρατιώτη.
Θέλει πολύ σοφία να κάνεις ειρηνική επανάσταση. Να ξέρεις πως αν στις εκλογές ρίξεις άκυρο ή λευκό ουσιαστικά βγάζεις κυβέρνηση τους προδότες της πατρίδας που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους τουφεκίσει νόμιμα.
Θέλει πολύ σοφία να ψηφίσεις μικρά κόμματα και να στείλεις τα μεγάλα στο διάολο.
Θέλει πολύ σοφία γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός πως μας πηδάνε χωρίς σάλιο κι εμείς καθόμαστε σα τις κότες.
Όπως κάναμε τις κότες και στη δικτατορία.
Απ' τη μεταπολίτευση και μετά, εαν όσοι φοιτητές που ήταν αρχικά με τα αριστερά κόμματα κρατούσαν ίδιες αντιλήψεις και στην επαγγελματική τους ζωή, σήμερα θα κυβερνούσαν οι αριστεροί με 70%.
Πρόσεξέ με. Δεν είμαι ΚΚΕ αλλά θέλω να επιστήσω το συμφεροντολογικό προφίλ του Έλληνα που σκέφτεται μόνο την πάρτη του. Όταν δεν του αρέσει κάτι, κάνει πως διαμαρτύρεται, αλλά στο τέλος ψηφίζει αυτούς που υπόσχονται να κανουν δημόσιο υπάλληλο αυτόν ή τα παιδιά του.
Ε, λοιπόν αυτοί οι καρεκλοκένταυροι δημόσιοι είναι που μας κυβερνούν σήμερα και ευθύνονται για όλα μας τα δεινά.
Το θέμα είναι πιο σύνθετο αλλά θα μου πάρει πολύ χώρο να το αναπτύξω Αννούλα μου.
Δεν πρέπει να λυπούμεθα για ότι έγινε περισσότερο από to να σκεφτούμε τι θα κάνουμε μετά.
Και μόνο ένα πράμα μένει να κάνουμε. Να τους στείλουμε σπίτι τους. Τι θα μας κάνουν δηλαδή? Μήνυση που δεν τους ψηφίσαμε?
Καλό βράδυ κορίτσι..!