Monday, November 19, 2007

Λύτρωση

Ανέγγιχτη σταρόχρωμη πριγκίπισσα χαμένη
σκαρί που δεν τραβήξανε τα βάζα στο καρνάγιο
από βοριά κι από νοτιά φτερούγα στερημένη
αντίσταση χωρίς σκοπό μάνα δίχως κουράγιο

φελούκα ανερμάτιστη κόντρα στην καταιγίδα
τρενάκι που στις ράγες του δεν κύλησε ακόμα
Χριστούγεννα χωρίς Χριστό Πάσχα δίχως ελπίδα
Νείλε που δεν πλημμύρισες το διψασμένο χώμα

τραγούδι που δεν παίχτηκε προχτές στη συναυλία
ανάσα που δεν κόπηκε στ’ αμαρτωλό κρεβάτι
τρυπάκι που δε μπήχτηκε στη μαύρη γαλαρία
ανεμελιά που έμεινε στο ράφι αμανάτι

στ’ απορημένο βλέμμα σου γαλήνη θα φυσήξω
στη λυπημένη σου καρδιά σταγόνες ευτυχίας
κληρονομιά στον άνθρωπο τη μνήμη σου θα ντύσω
με ρούχα από φίλντισι και πέτρα της Νουβίας.

2 comments:

ψευδο-Lena said...

γεια σου Antoin
το έριξες στην ποίηση βλέπω, δεν ανεβάζεις κανένα διήγημα να διαβάσουμε ή έστω, ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες!
(υποθέτω πως δεν έχεις και πολύ χρόνο ελεύθερο για το μπλογκ .... οι γριές με τις κατσαρόλες καταναλώνουν την ενέργειά σου;)

Οκ, καλό το ποίημα, αλλά ξέρεις, εγώ προτιμώ τα πεζά σου.
Περιμένω...
Bye bye!

Antoin... said...

Καλώς την..!
Έχεις όρεξη βλέπω.
Ανακάλυψες κανα καλό τσιπουράδικο?
Διήγημα Λένα, έχω να γράψω απ' τον καιρό του Πάγκαλου. Τότε που η Άρτεμη μού εξομολογήθηκε πως ο δεσμός μας θα παραμείνει σε πλατωνική βάση, αλλιώς θα την τιμωρούσε ο μπαμπάς. Κι επειδή δεν είναι δυνατόν ολόκληρη θεά να τρώει κέρατο, έπρεπε να τον ταίσω στα ψάρια.
Εμένα το δράμα φαίνεται, αντί να μ' εμπνέει με μουλαρώνει.
Δεν έχεις άδικο πάντως. Θα δω τι μπορεί να γίνει.

Ale retour..!