Ανέγγιχτη σταρόχρωμη πριγκίπισσα χαμένη
σκαρί που δεν τραβήξανε τα βάζα στο καρνάγιο
από βοριά κι από νοτιά φτερούγα στερημένη
αντίσταση χωρίς σκοπό μάνα δίχως κουράγιο
φελούκα ανερμάτιστη κόντρα στην καταιγίδα
τρενάκι που στις ράγες του δεν κύλησε ακόμα
Χριστούγεννα χωρίς Χριστό Πάσχα δίχως ελπίδα
Νείλε που δεν πλημμύρισες το διψασμένο χώμα
τραγούδι που δεν παίχτηκε προχτές στη συναυλία
ανάσα που δεν κόπηκε στ’ αμαρτωλό κρεβάτι
τρυπάκι που δε μπήχτηκε στη μαύρη γαλαρία
ανεμελιά που έμεινε στο ράφι αμανάτι
στ’ απορημένο βλέμμα σου γαλήνη θα φυσήξω
στη λυπημένη σου καρδιά σταγόνες ευτυχίας
κληρονομιά στον άνθρωπο τη μνήμη σου θα ντύσω
με ρούχα από φίλντισι και πέτρα της Νουβίας.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
γεια σου Antoin
το έριξες στην ποίηση βλέπω, δεν ανεβάζεις κανένα διήγημα να διαβάσουμε ή έστω, ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες!
(υποθέτω πως δεν έχεις και πολύ χρόνο ελεύθερο για το μπλογκ .... οι γριές με τις κατσαρόλες καταναλώνουν την ενέργειά σου;)
Οκ, καλό το ποίημα, αλλά ξέρεις, εγώ προτιμώ τα πεζά σου.
Περιμένω...
Bye bye!
Καλώς την..!
Έχεις όρεξη βλέπω.
Ανακάλυψες κανα καλό τσιπουράδικο?
Διήγημα Λένα, έχω να γράψω απ' τον καιρό του Πάγκαλου. Τότε που η Άρτεμη μού εξομολογήθηκε πως ο δεσμός μας θα παραμείνει σε πλατωνική βάση, αλλιώς θα την τιμωρούσε ο μπαμπάς. Κι επειδή δεν είναι δυνατόν ολόκληρη θεά να τρώει κέρατο, έπρεπε να τον ταίσω στα ψάρια.
Εμένα το δράμα φαίνεται, αντί να μ' εμπνέει με μουλαρώνει.
Δεν έχεις άδικο πάντως. Θα δω τι μπορεί να γίνει.
Ale retour..!
Post a Comment