Στιγμή

Ήταν η δόξα της στιγμής που πήρε την ευθύνη
το παραμύθι κοίμισε κρυμμένες αντιστάσεις
τα όρια του φάσματος δε χώρεσαν σε μνήμη
χρώματα χύθηκαν παντού ζητώντας να τα πλάσεις

συλλογισμένη στο γραπτό που γένναγε η πέννα
στο σηκωμένο μέτωπο αυλάκια τρέχαν σκέψεις
σκιές βροχής κι ανάμνησης στ’ απορημένο βλέμμα
που ψάχνει μάταια να βρει τις παρακάτω λέξεις

ο χείμαρρος του έβενου λουζόταν μεσημέρι
οι λαξεμένες της γωνιές ανάγκη και σαγήνη
τον ήλιο ευχαρίστησα του έσφιξα το χέρι
που ζέσταινε Ακρόπολη εμένα και εκείνη

πλησίασα τη ρώτησα αν σε Θεό πιστεύει
αυτόν που δε μπορεί να δει αλλά μπορεί να νιώσει
που την ανήσυχη καρδιά με φύσηγμα μερεύει
αυτόν που η δόξα της στιγμής μπορεί να φανερώσει

μονάχα αν μου δάνειζε τα μάτια της μπορούσα
να πάω πάλι πίσω εκεί που πρότερα καθόμουν
να καταλάβει πως Θεά ήταν αυτή και Μούσα
αληθινά την έβλεπα μαζί κι ονειρευόμουν.