Κοσκινάκι μου.

Έγνοια μου ήταν να σε συντηρώ
να με ξυπνάς τις μοναχικές σου ώρες
και να με σέρνεις στη βεράντα
ν’ αφήνεις τον καφέ στο τραπεζάκι
και να ζεσταίνεις τα πόδια στις χούφτες μου

κοιτώντας τις σκιές των δέντρων να μου μιλάς
για το βλέμμα της Μόνα Λίζα και το χαμόγελο του Ηνίοχου
να μου δίνεις πινέλο και σμίλη
να φτιάχνω φόντους και πτυχώσεις

να ξέρω πότε να σ’ αφήνω να δακρύζεις
και πότε τα χείλη να κρατάς σφιχτά

κι όταν ο ήλιος σηκωνόταν
να γυρίζαμε στα ρούχα
σκλάβα με μάτια κλειστά να μου δινόσουν.

Ήττα.

Όποιο νόμο κι αν βαδίσεις
την ψυχή μου δε θα τη βρεις
κάλαντα βροχής και μνήμης
στο πεζούλι σου μπροστά
απρόσκλητος θα ψέλνω

σαράντα νύχτες ξάγρυπνες
μου κόψανε το ροχαλητό
και μέρες άλλες τόσες
μ’ έμαθαν να σε τρυγάω

σε μέσα κόσμους σάλπαρα
με άμυνες περίσσιες
χωρίς πυξίδα και radar
της Αριάδνης μίτο

βιάστηκα να σ’ αποδιώξω
για το βραστό σου αίμα
μα του κρόταφου το γκρίζο
στο βλέμμα σου σαν είδα
μετάνιωσα

κι έγινες προσευχή
γιορτιάτικο παιχνίδι
πρόσχωση του Σπερχειού.