Κοσκινάκι μου.

Έγνοια μου ήταν να σε συντηρώ
να με ξυπνάς τις μοναχικές σου ώρες
και να με σέρνεις στη βεράντα
ν’ αφήνεις τον καφέ στο τραπεζάκι
και να ζεσταίνεις τα πόδια στις χούφτες μου

κοιτώντας τις σκιές των δέντρων να μου μιλάς
για το βλέμμα της Μόνα Λίζα και το χαμόγελο του Ηνίοχου
να μου δίνεις πινέλο και σμίλη
να φτιάχνω φόντους και πτυχώσεις

να ξέρω πότε να σ’ αφήνω να δακρύζεις
και πότε τα χείλη να κρατάς σφιχτά

κι όταν ο ήλιος σηκωνόταν
να γυρίζαμε στα ρούχα
σκλάβα με μάτια κλειστά να μου δινόσουν.