Wednesday, March 19, 2008

Κοσκινάκι μου.

Έγνοια μου ήταν να σε συντηρώ
να με ξυπνάς τις μοναχικές σου ώρες
και να με σέρνεις στη βεράντα
ν’ αφήνεις τον καφέ στο τραπεζάκι
και να ζεσταίνεις τα πόδια στις χούφτες μου

κοιτώντας τις σκιές των δέντρων να μου μιλάς
για το βλέμμα της Μόνα Λίζα και το χαμόγελο του Ηνίοχου
να μου δίνεις πινέλο και σμίλη
να φτιάχνω φόντους και πτυχώσεις

να ξέρω πότε να σ’ αφήνω να δακρύζεις
και πότε τα χείλη να κρατάς σφιχτά

κι όταν ο ήλιος σηκωνόταν
να γυρίζαμε στα ρούχα
σκλάβα με μάτια κλειστά να μου δινόσουν.

5 comments:

Anonymous said...

Αυτό το "να ξέρω πότε να σ’ αφήνω να δακρύζεις" μου χτύπησε πολύ. Ίσως γιατί το ψάχνω ιδανικά, ίσως γιατί το είχα και το έχασα, ποιος ξέρει. Αλλά είναι τόσο απλό όσο και μεγαλειώδες...

Antoin... said...

Πολύ χαίρομαι που δεν έβαλες πρόσημο στο "χτύπημα".

ellinida said...

Τρυφερέ!

Antoin... said...

Μαρτυριάρα..!

Ἀνδρό. said...

καλέ μου άνθρωπε επιτέλους σε πέτυχα!(οχι οτι ντε και καλά σε έψαχνα, αλλά χάρηκα που σε πέτυχα)