Φακός

Άδεια παλάμη πέλμα τραχύ
παλμός του πάνω δρόμου
παλλάδα ομίχλη σέρνεται
στ’ ακρώρεια του κόσμου

πέτρα με φως λαμπρό παιδί
προσωρινός νοικάρης
ψιλά στο δρόμο σκόρπισε
να σκύψεις να τα πάρεις

κι αφού το χρέος έκανε
που τέτοιο δεν το είχε
αντί στην κλίνη να χαθεί
στη ρότα ξαναβγήκε

μην τύχει και ονειρευτεί
πως λόγο έχει να δώσει
τη σφαίρα βόλτα έφερε
την Κίρκη να σκοτώσει.