Sunday, December 9, 2007

Θυμάσαι ?

Θυμάσαι που γελάγαμε?

Δυο όμορφα παιδιά να βρεθούμε στις Κυκλάδες
να διαλέξουμε τον ίδιο έρημο βράχο
να βουτάμε στ’ αστραφτερά νερά
και το ξανθό φως να μας κάνει διάφανους?

Με τα πόδια ενωμένα και τα χέρια στο πλευρό
να σαρώνουμε το βυθό
ν’ ανακαλύψουμε τα όστρακα που στο λαιμό κρεμάσαμε?

Που σε είπα Ariel, με ονόμασες Τρίτωνα
μα το είδος μας χάθηκε
επειδή με τους χυμούς μας ταΐζαμε τα ψάρια?

Γι’ αυτό ασχημαίνει ο κόσμος
γιατί πολλαπλασιάζεται σε σκοτεινά δωμάτια
να μη βλέπει ο ένας τα στίγματα του άλλου
σιωπηλός να φοβάται την έκθεση
κι ενίοτε να κλεφτοκοιτάει το παραχωμένο όστρακο.

6 comments:

Fallen angel said...

Γιατί δεν αφήνεις εσύ το σκοτεινό σου δωμάτιο να ψάξεις να τη βρεις; Δεν θέλω να φανώ επιθετικός, αλλά όταν επιθυμούμε κάτι πολύ, κάνουμε υπερβάσεις...
Χάρηκα που σε γνώρισα. Διαπίστωσες κάτι πολύ σημαντικό.
Τα σέβη μου!

Antoin... said...

Καλησπέρα qed.
Συμφωνώ με την υπέρβαση.
Σήμερα ή το έχεις για να κάνεις κάτι
ή όχι. Αυτός/ή που δεν το έχει, συνήθως μετράει τις χάντρες του κομπολογιού.
Ο γράφων πάντως σκαλίζει τη φωτιά μήπως πεταχτεί καμμιά φλογίτσα, καλή ώρα το σχόλιό σου.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Фе́ммe скатале said...

Φλογίτσα μήπως φωτίσει το δωμάτιο

Y. K. said...

"να μη βλεπει ο ενας τα στιγματα του αλλου"..

αληθειες ηχηρες λες

Antoin... said...

@adouaneta not


Να φωτίσει από φλογίτσες κεριών.
Να μην είναι όλα σαφή για να μπορείς να παραχαράξεις τις ατέλειες.

Antoin... said...

@alicia

Οι ηχηρές αλήθειες γεμίζουν βιβλιοθήκες.
Αντ' αυτού όμως, σου αφιερώνω ένα τραγουδάκι από ένα γκρουπ των 60'ς
των It's a beautiful day, το: Girl with no eyes.