Saturday, February 9, 2008

Ράμματα

Ίσως δικαιολογούμαι
αλλά μπορεί και ν’ αληθεύει
μα ότι κι αν ισχύει
πέρασε από σφυρί κι αμόνι
έτυχε πρακτικής εξάσκησης
απουσία πειραματικής ταμπέλας

έγινε αυθόρμητα
με πολλές επαναλήψεις
γιατί έτσι χαζό που είμαι
αργώ να συμπεραίνω
μόνο να βουτάω ξέρω
στα βαθιά νερά
να πίνω το κρασί σου
να σου προσφέρω το ψωμί μου
και να νομίζω ότι
ο δρόμος μας δεν έχει τέλος

μα καρφωμένος στο δικό μου δόγμα
όταν είμαι μέσα σου
να νιώθω πως είμαστε ένα
να σου χαρίζω την καρδιά μου
και να ζητάω τη δική σου
να χτυπάς και να πονάω
να τρως και να χορταίνω
έμειναν τα μάτια μου κλειστά
απ’ τη διττή σου φύση

αυτή που επαναστάτρια
θέλει το πάνω χέρι
που μόνο αν ο εχθρός εκλείψει
θα ξέρει πως νίκησε
τραβά σπαθί
κι όποιον πάρει ο χάρος
παρά με τον αφρό της σκέψης
να διεκδικήσει ό,τι νομίζει

ή την άλλη
που σε θέλει γαλόπουλο
με το καλάμι να σε οδηγώ
κι αφού σκάρτο αξιωματικό με κρίνει
να ψάχνει αλλού για στιβαρή πυγμή

κι επειδή δεν θέλω να σ’ εξουσιάζω
ούτε από κάτω να μ’ έχεις δούλο
παύω από ιστορικό αντικείμενο
αφήνω τους τύπους στο ληξιαρχείο
και την αφάνεια στην ουσία
γιατί gay είναι αργά να γίνω.

7 comments:

Δήμητρα said...

Πολύ ωραίο, Αntoin...

Antoin... said...

Καλησπέρα..!

Σ' επισκέφτηκα πριν απαντήσω και κατάλαβα έναν τουλάχιστον από τους λόγους που σου άρεσαν τα ράμματα.
Τι να πω? Κορφοβούνια που δύσκολα θ' απαντηθούν.

ψευδο-Lena said...

.... δεν μου μοιάζει για δικαιολογία .... σίγουρα μιλάς την αλήθεια
.... αλλιώς νομίζω πως δεν θα μιλούσες

Antoin... said...

Καλημέρα..!

Εντάξει, δεν είμαι στην κρεβατοκάμαρα του καθένα. Μια εκδοχή του νοσηρού μου μυαλού δίνω.

PS. Για την τελευταία στροφή μιλάμε, σωστά? Για τις προηγούμενες νομίζω πως έτσι έχουν τα πράγματα.

ψευδο-Lena said...

.... συννενοηθήκαμε πάλι!

εγώ μιλούσα για τον πρώτο στίχο, σχετικά με την δικαιολογία - που μοιάζει και με ένα είδος απολογίας στον αναγνώστη.
Κι επειδή το περιεχόμενο είναι αληθινό - δεν μοιάζει, εκτός κι αν γελιέμαι απο την αμφισημία των λέξεων - σχολίασα όπως ...παραπάνω.
Αλλά μιας κι αναφέρεις την τελευταία στροφή, χαριτολογώντας λέω πως ποτέ δεν είναι αργά ...αρκεί να το θέλει ο άνθρωπος και όλα μπορεί να τα κάνει!!!!
(γελάμε, έτσι?)

Να σαι καλά και να γράφεις ....
Λ.

ψευδο-Lena said...

σημείωση: το περιεχόμενο είναι αληθινό, δεν μοιάζει απλώς για αληθινό .... αυτό εννοώ
...
bye

Antoin... said...

Λοιπόν:
Επειδή θα πω ψέματα αν εξαιρέσω τον εαυτό μου από τα δρώμενα του κειμένου,
η αρχική δικαιολογία -είναι εγώ- όπως και ο χαρακτήρας της αφήγησης.
Με την "δικαιολογία" αφήνω φανερά την πόρτα ανοιχτή για διάλογο. Δεν το παίζω Θεός να περάσω απόλυτα τη δική μου γραμμή.
Ο χαρακτήρας της αφήγησης που βρίσκεται σε αρκετά κείμενά μου αυτού του είδους (ερωτικά), όσο κι αν μερικές φορές ακούγονται ή είναι σκληρά, ο αναγνώστης που θα προσπαθήσει να δει τι διάολο γίνεται στα δρώμενα, θα καταλάβει ότι απλώς αναφέρω καταστάσεις χωρίς να βγάζω καταδικαστικές αποφάσεις.
Η σκληρότητα τέλος πάντων οφείλει να υπάρχει γιατί οι άνθρωποι έχουμε συναισθήματα που πολλές φορές πιέζονται και ψάχνουν βαλβίδα διαφυγής.
Γι' αυτό άλλωστε το μάγκα τον βάζω (όχι μόνο εδώ) να λέει πως είναι χαζός, επειδή την ώρα που γίνονται τα συμβάντα εκείνος δεν παίρνει χαμπάρι το λόγο που γίνονται, παρά καταλήγει σε συμπεράσματα μετά, όταν τα σκέφτεται μονάχος.
Μια τέτοια περίπτωση μου έτυχε πριν ενάμιση χρόνο που το κορίτσι ερχόταν μετά δυο-τρεις μέρες να μου ζητήσει το λόγο που έκανα ή είπα κάτι δυο-τρεις μέρες πριν. Εκείνη βέβαια, από το πρώτο ραντεβού μου είχε ξεκαθαρίσει πως είναι killer και να μην τρέφω ελπίδες γιατί - όπως τελικά έγινε- θα μου έδινε πόδι ανά πάσα στιγμή.
Η μεγάλη μου απορία, ήταν αφού το ήξερε, γιατί να μπει εξαρχής στον κόπο. Όσο κι αν το ήξερα και να φρόντιζα να προετοιμαστώ, με πείραξε που με έδιωξε. Η διαφορά ήταν πως δεν το έκανα πρώτος εγώ για να περιφέρω μετά τη μαγκιά μου στη συνείδησή μου και τους γύρω μου.

Μάλλον μακρυγόρησα Λενάκι.
Εσύ καλά... ναι?