Monday, October 15, 2007

Μ' αρέσει

Μ’ αρέσει που τρελαίνεσαι στ’ αμφίβολά μου λόγια
πως ίσως φταις εσύ αντί να με κατηγορήσεις
που πρόθυμα θα έχτιζες ανώγια και κατώγια
τη σκέψη πως δε μ’ αγαπάς μέσα μου να σβήσεις

μ’ αρέσει που αφήνεσαι όταν κοιτάζεις τ’ άστρα
στα χάδια μου στις αγκαλιές όνειρα να υφαίνεις
μάτια κλειστά λαιμός γυμνός τ’ απάτητά σου κάστρα
πρίγκιπας εγώ κατακτητής όταν κοντανασαίνεις.

3 comments:

αυτη said...

καλημέρα.

ξέρεις, πολύ μ΄αρέσει η αμφιβολία που κρύβουν οι λέξεις μέσα τους. Για κάποιον λόγο, μου δίνουν σιγουριά όταν τις αφουγκράζομαι ήρεμα και δίχως φίλτρο.

Antoin... said...

@αυτή

Καλησπέρα.

Διπλή απάντηση.

ξέρεις πολύ καλά ότι ο κάθε αναγνώστης διαμορφώνει τη δική του γνώμη για κάτι που διαβάζει.
Μερικές φορές μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί γνώμη για τον "συγγραφέα", ειδικά όταν παρακολουθεί τα γραπτά του.
Το έχω κάνει κι εγώ, και τους λίγους που έτυχε να γνωρίσω, είδα πως είχα αφήσει τη φαντασία μου να καλπάσει.

Το προηγούμενο με ώθησε να το γράψω η μία από τις ερμηνείες που έδωσα στην "αμφιβολία που λουφάζει στις λέξεις".
Με συγχωρείς που θα σου ζητήσω να επανέλθεις για μια απάντηση, αλλά νομίζεις πως ο "ήρωας" συμπτωματικά έφτασε στη διαπίστωση των λεγόμενών του στην πρώτη στροφή? Την έψαχνε ή όχι να δοκιμάσει τι καπνό φουμάρει το κορίτσι?

αυτη said...

Αntoin, νομίζω πως ακόμα και οι συμπτώσεις έχουν κάτι το προκαθορισμένο μέσα τους.
Ο ήρωας (δίχως εισαγωγικά), έψαξε, μιας και σκέφτηκε. Τώρα αν η σκέψη έγινε πράξη, είναι άλλη ιστορία ε;
Καλό μεσημέρι (κι είναι όμορφο ετούτο το σημερινό).